Ζήλια μεταξύ γυναικών

Τι τρέχει με τις γυναίκες;

(Κείμενο του συνεργάτη TzegiosBreimas)

Μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες για το γυναικείο φύλο είναι ότι είναι άκρως ανταγωνιστικό. Δεν έχει σημασία για τι πράγμα υπάρχει ο ανταγωνισμός, από ένα ζευγάρι παπούτσια που έχει μείνει τελευταίο στο ράφι και τρεις γυναίκες προσπαθούν να κατασπαράξουν η μία την άλλη για να το αποκτήσουν έως άντρες-τρόπαια τους οποίους θα επιδεικνύουν με καμάρι γιατί τους κέρδισαν από κάποια άλλη. Το θέμα είναι ότι ο ανταγωνισμός υπάρχει βαθιά ριζωμένος στο DNA τους και στριμώχνεται μαζί με άλλα χαρακτηριστικά τους όπως η αδυναμία να κοιτάζουν το φυσικό χρώμα των νυχιών τους και η πεποίθηση ότι είναι πιο έξυπνες από εμάς.

Το ότι και ανάμεσα στις γυναικείες σχέσεις υπάρχει λυσσαλέος ανταγωνισμός υπέπεσε στην αντίληψή μου από πολύ νωρίς, όταν η αδερφή μου με παρακίνησε να σκίσω τα ρούχα της κούκλας της ξαδέρφης μου γιατί θα είχε πλάκα και γιατί είχαν στρασάκια πιο εντυπωσιακά από αυτά που είχε η δική της κούκλα. Το πράγμα σοβάρεψε όταν η Λίτσα χάλασε τη φιλία της με την κολλητή της Λιάνα από τον παιδικό σταθμό, για τα μάτια του ωραίου του σχολείου που τύχαινε να ήταν και πρόεδρος του 15μελούς ο οποίος τελικά πήρε την παρθενιά της 2ης στην 5ημερη και την άλλη, από ότι μαθαίνω, την πήδηξε όταν ήμασταν 3ο έτος. Εκεί κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα μειονεκτήματα των θηλυκών και σαν τέτοιο δεν έπρεπε να μείνει ανεκμετάλλευτο. Είναι ένα μικρό τυφλό σημείο, κάτι στο οποίο δεν μπορούν να αντισταθούν, κάτι που ξυπνάει μέσα τους αρχέγονα ένστικτα το οποίο αν εκμεταλλευτείς σωστά φίλε αναγνώστη θα βελτιώσεις κατά πολύ τις σχέσεις σου με τις γυναίκες. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα δεν έχω μάθει που ακριβώς βρίσκεται αυτή η λεπτή γραμμή που ο ανταγωνισμός μετατρέπεται σε τυφλή ζήλια ή σε κάτι που θα φέρει τα εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που περιμένεις. Βέβαια μπορεί να μην υπάρχει αλλά να υπάρχουν πολλές διαφορετικές περιπτώσεις γυναικών που θέλουν και διαφορετικό χειρισμό. Μάλλον αυτό είναι γιατί το παρακάτω περιστατικό αυτό μου λέει.

Εγώ με άλλους δύο κολλητούς μου και την κοπέλα του ενός με την οποία κάνουμε πολύ καλή παρέα έχουμε βγει καλοκαιράκι για ποτάκι. Ενώ καθόμαστε και κατηγορούμε τον μπάρμαν στην παραγωγή ότι είναι ο Αντίχριστος γιατί ο Χριστός μετέτρεψε το νερό σε κρασί ενώ αυτός το ποτό μας σε νερό με τόσο πάγο που έβαλε, σκάει δίπλα μας δίδυμο-φωτιά αποτελούμενο από ένα μελαχρινό ΗΒ 9 και ένα ακόμη πιο μελαχρινό (και μαλλιά και δέρμα) ΗΒ 8. Η πρώτη ηλιοκαμμένη και κόκκινη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του μακιγιάζ και η δευτερη με μαυρισμα θανάτου φορώντας ένα αέρινο φορεματάκι ενώ κανονικά έπρεπε να φοράει ολόσωμο περιτύλιγμα σοκολάτας γάλακτος. Η γκόμενα του κολλητού μου κατάλαβε ότι τις κοιτούσα όπως ακριβώς κατάλαβε και ότι ο γκόμενος της έκανε υπερπροσπάθεια να μην τις κοιτάξει: από το αληθώρισμα στα μάτια. Μου έγνεψε προς το μέρος τους και μου έκανε νόημα να χωθώ. Της είπα να περιμένει λίγο και να κόβει αντιδράσεις ενώ εγώ ξεκίνησα να κοιτάζω προς το μέρος τους για την αλίευση τυχόν ΙΟΙ. Ξεκίνησα να τα μετράω και έφτασα στον ιλιγγιώδη αριθμό των μηδέν. Οι τύπισσες όχι απλά δεν μας έδιναν σημασία αλλά από ότι φάνηκε στην πορεία δεν δίναν σημασία ούτε η μία στην άλλη! Κοίταξα το ρολόι μου στις 12:43 και άρχισα να τις παρατηρώ με μανία. Το ξανακοίταξα στις 12:50 και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα! Γύρισα στην γκόμενα του κολλητού η οποία με κοίταξε και ανεβοκατέβαζε το κεφάλι σαν να έλεγε "άστο, είναι ηλίθιες οι γκόμενες, μη την ψάχνεις" αλλά εγώ με κάποιον τρόπο κατάλαβα ότι "ε τα καημένα τα κορίτσια δεν έχουν θέμα για να μιλήσουν, ας βρισκόταν ένας μαλάκας για να τους τονώσει την αυτοπεποίθηση και να τον κοροϊδεύουν". Και χώθηκα στο ΗΒ 9 που ήταν πιο προσβάσιμο λόγω εγγύτητας.

Ε: Ποτάκι μετά το πρώτο μπάνιο;

ΗΒ9: "Χαμογελάκι"

Ε: Το λέω γιατί έχεις κοκκινήσει στο πρόσωπο, συνήθως αυτά γίνονται στο πρώτο μπάνιο.

ΗΒ 9: "Γελάκι" Όχι, όχι.

"Αμήχανη παύση"

Ε: Θα μου πεις την παραλία που πηγές τότε να μην πάω κι εγώ και καώ;

ΗΒ9: "Γελάκι" Δεν έχεις ανάγκη μωρέ.

Και γυρνάει από την άλλη. Και παθαίνω ένα σοκ αλλά τουλάχιστον σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν μουγκή. Η γκόμενα του κολλητού με ρώτησε διακριτικά τι έγινε ενω και οι φίλοι μου με κοιτούσαν και έκανα ακριβώς την ίδια γκριμάτσα που μου έκανε αυτή πριν αλλά από ότι παρατήρησα αυτοί κατάλαβαν κατευθείαν τι σήμαινε η γκριμάτσα. Συνεχίσαμε να πίνουμε το γάργαρο νεράκι με χρώμα του Αντίχριστου ώσπου συνέβη: σκάει δίμετρη θεά με τέρμα κολλητό τζιν με σχισίματα περισσότερα από ύφασμα, ξώβυζο κοντομάνικο και μία κωλάρα να! Και ενώ έψαχνα λέξεις για να την περιγράψω η γκόμενα του φίλου με σκουντάει και μου δείχνει τις δύο τύπισσες από δίπλα μας. Γυρνάω και τι να δω; Και οι δύο είχαν φάει με τα μάτια τους την θεά και την ακολουθούσαν με το βλέμμα σε όλο το μαγαζί το οποίο όργωσε γιατί είχε γνωστούς παντού (μάλλον PR). Την μάτιασαν τόσο πολύ που δεν θα με παραξενευε ακόμη και να ερχόταν μετεωρίτης να τη χτυπούσε στο κεφάλι και όχι απλά να σκόνταφτε κάπου. Και όχι μόνο τη μάτιασαν αλλά την γλωσσόφαγαν κιόλας καθώς οι μόνες κουβέντες που έβγαλαν όλο το βράδυ ήταν για να την σχολιάσουν! Τότε ήταν που θυμήθηκα την κούκλα της ξαδέρφης μου και τις κολλητές Λίτσα και Λιάνα και τα τόσα άπειρα παραδείγματα και είπα να ζητήσω τα ρέστα, το αίμα μου πίσω, εξηγήσεις.

Ε: Είναι θεά ε;

ΗΒ 9: "αμηχανία"

Ε: Και να φανταστείς εγώ ήρθα και μίλησα σε σένα αλλά που να ´ξερα θα μου πεις.

ΗΒ 9: "Με κοιτάει στραβά και γυρίζει από την άλλη"

Ε: Δε λέω, κι εσύ καλούλα είσαι μωρέ αλλά η άλλη είναι η καλύτερη του μαγαζιού.

ΗΒ 9: "Αρχίζει και μιλάει με τη φίλη της"

Ε: Δεν θα με παρεξηγήσεις αν της μιλήσω ε;

Τότε γύρισε και με κοίταξε με τέτοιο βλέμμα που άρχισα κι εγω να περιμένω από στιγμή σε στιγμή τον μετεωρίτη πάνω στο κεφάλι μου. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαν φύγει.

Γιατί ρε κορίτσι μου να το κάνεις αυτό; Γιατί να συμπεριφερθείς έτσι και να γυρίσεις σπίτι λέγοντας πως σου την έπεσε άλλος ένας μαλάκας και εγώ να γυρίσω σπίτι μου για να κρατήσω σημειώσεις για το blog του Ξενερωμένου; Για πες, ποιος από τους δυο μας φταίει; Φταίω εγώ που θα σε αποκαλέσω μετά ξενέρωτη; Θα μου πεις ούτε κι εσύ φταις, μεγάλωσες σε έναν κόσμο που σε έμαθε να ζηλεύεις το καλύτερο και αντί να προσπαθείς να του μοιάσεις να θέλεις διακαώς να το καταστρέψεις αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος που να αντιλαμβάνεται τα μειονεκτήματά του και να μη προσπαθεί να τα διορθώσει. Μήπως φταις κι εσύ λίγο που είσαι μια χαρά αλλά ψάχνεις το τέλειο (το οποίο αν δεν το γνωρίζεις, δεν υπάρχει) και βάζεις τον εαυτό σου στο παχνίδι του ηλίθιου και καταστρεπτικού ανταγωνισμού; Και φυσικά δεν θα φταίω εγώ να χρησιμοποιήσω αυτή σου την αδυναμία προς όφελός μου αν δω ότι δεν κάνεις κάτι για να την ξεφορτωθείς.