[Email της αναγνώστριας G] Καλησπέρα, φίλε Ξενερωμένε.
Πρώτα από όλα, διαβάζω εδώ και πολύ καιρό το blog σου. Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι πώς το βρήκα, αλλά έχουν περάσει μήνες και δεν έχω χάσει έκτοτε δημοσίευση. Η δική μου ιστορία ξενέρας έχει, ευτυχώς, θετική κατάληξη. Εν τούτοις, έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που γλίτωσα και μόλις βρήκα το κουράγιο να μιλήσω.
Αύγουστος 2010. Ήμουν διακοπές και γνωρίζω έναν τύπο, παλικάρι σωστό με κορμοστασιά. Φαινόταν ντροπαλός, διαβασμένος, και ...φεμινιστής (προειδοποιητικό σημάδι #1). Καθόταν μόνος του (πιθανό προειδοποιητικό σημάδι #2), και είδα ότι κοιτούσε την αδερφή μου. Για να μην τα πολυλογώ, άρχισε να τη φλερτάρει, αλλά αυτή θεώρησε ότι δεν ταιριάζουν στα μουσικά γούστα (ήταν μεταλλάς) και με άφησε μόνη μαζί του για να γνωριστούμε. Πέσαν και τα τηλέφωνα και τα fb, και ως ηλίθια νεαρή (μόλις είχα κλείσει τα 21), χάρηκα που καπάρωσα ένστολο (γελάστε με τη βλακεία μου, σας το επιτρέπω).
Χαράς ευαγγέλια οι γονείς μου, πήδηξαν από τη χαρά τους όταν πάνω στο τρίμηνο ζήτησε να τους γνωρίσει (προειδοποιητικό σημάδι #3). Τρόμαξα γιατί μου φάνηκε πολύ νωρίς, αλλά δε μου άφησε πολλά περιθώρια, οπότε κακήν κακώς τον έφερα και τον τραπεζώσαν με τιμές (ένστολος γαρ, τι να λέμε). Από τότε, βγήκε ο πραγματικός του εαυτός: λίγες μέρες μετά, τα Χριστούγεννα, γνώρισα τους δικούς του. Όλα καλά, μέχρι που μου είπε ότι με έβριζαν πίσω από την πλάτη μου (δε θα γράψω τις βρισιές, γιατί ξερνάω και μόνο που τα θυμάμαι). Ξενέρωσα τη ζωή μου, ειδικά αν σκεφτείς ότι τους φέρθηκα με σεβασμό. Τα ανέφερα αυτά στους δικούς μου, αλλά έλεγαν: "Είναι κελεπούρι, είναι καλό παιδί, θα αλλάξει! (ναι, καλά!)"
Έπειτα ήρθαν και τα υπόλοιπα: ο πατέρας του μας παρακολουθούσε όταν βγαίναμε ραντεβού (δεν το είχα αντιληφθεί μέχρι λίγο πριν χωρίσουμε). Πήρε ο πρώην μετάθεση στην επαρχία λόγω δουλειάς και ενώ ήθελα να τελειώσω τη σχολή, σκεφτόμουν σοβαρά να μετακομίσω μαζί του για να μη φάω κατακραυγή: η αδερφή μου, όντας πρωτότοκη και μεγαλύτερη, δεν έβρισκε κάποιον να παντρευτεί και έπρεπε εγώ να αποκαταστήσω την "τιμή" της οικογένειας (το σόι της μητέρας μου είναι από επαρχία). Ένα βράδυ μετά από καυγά, ήρθε ο πατέρας μου και με γύρισε πίσω σπίτι μου. Εν τούτοις, ο τύπος παρακάλεσε να τα ξαναβρούμε και ας είμαστε από απόσταση. Έχοντας πλέον παχύνει λόγω βουλιμίας, ένιωθα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Οι γονείς έβλεπαν την κατάσταση, και απλά μου έλεγαν να κάνω υπομονή.
Τελειώνω τις σπουδές, βρίσκω δουλειά, και αποφασίζω να χάσω κιλά, ώστε να αντιμετωπιστούν και τα θέματα υγείας που είχα ως τότε. Από εκεί και πέρα, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ένα πρωί που ήμουν στη δουλειά, με παίρνει και μου λέει: "Μου είπε η ψυχολόγος μου να χωρίσουμε". Αυτό ήταν! Το πιο επονείδιστο σε αυτή την ιστορία, ήταν ότι το όλο πράγμα κράτησε 7 χρόνια, τα 5,5 από απόσταση, και ανεχόμουν την αβουλία του και την καταπίεση από τον ίδιο και τον πατέρα του για να μη στενοχωρήσω τους γονείς (υπήρχαν θέματα με δάνεια, ο πατέρας μου είχε θέματα υγείας, η αδερφή μου έτρωγε κατακραυγή ως ανύπαντρη, και εγώ έκανα μόκο). Επιπλέον, είχα γίνει ελαφάκι, αφού πήγαινε και κόλλαγε σε διάφορες (δεν του κάθονταν, γιατί τον θεωρούσαν beta και creepy) με το πρόσχημα ότι αυτός είναι τζέντλεμαν, φέρεται ευγενικά στις γυναίκες και δεν είναι "σαν τους άλλους άντρες" (πόσο κακή εικόνα είχε για το φύλο του, ειλικρινά).
Η ειρωνεία; Ο νυν σύντροφός μου κάθε άλλο παρά φεμινιστής είναι και αποτελεί την επιτομή του τζέντλεμαν. Δεν είναι ένστολος, είναι απλός πολίτης, οικονομικά είναι στην ίδια κατάσταση με μένα και καθόλου δε με νοιάζει. Δεν ακολούθησα τα κριτήρια των άλλων, αλλά την ψυχή μου, και αυτό μετράει.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και συγγνώμη για το σεντόνι.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
G.
