Ιστορίες από το μετρό

Δύο μεγάλα ηθικά διδάγματα.

Το να κάνεις game στα μέσα μαζικής μεταφοράς θεωρείται πιο δύσκολο απ' την προσέγγιση στα bar. Καθ' ότι (θεωρητικά) εκεί κάποιες πάνε για να γνωρίσουν άντρες και βέβαια το ποτό τις βοηθάει σε αυτό. Υποσυνείδητα όμως, έχω και μια άλλη θεωρία. Ότι στα ΜΜΜ δεν έχουν ιδέα ότι μπορεί κάποιος να τους την πέσει.

Σήμερα θα σας πω κάποιες ιστοριούλες οι οποίες έχουν σημαντικά ηθικά διδάσματα. Προέρχονται απ' το μετρό, που για μένα αποτελεί το ιδανικό μέρος, καθώς έχει καλύτερη ατμόσφαιρα από λεωφορεία, ηλεκτρικό κτλ.

Αν σε κοιτάει μίλα της
Πριν από περίπου 7 χρόνια έτυχε να δω στο μετρό μία απίστευτα όμορφη κοπέλα η οποία μου έχει μείνει ακόμα και σήμερα. Η χρονιά θα ήταν κάτι ανάμεσα σε 2003 και 2005. Ήταν ένα HB10 το οποίο στο πρόσωπο ήταν ολόιδια η Έλλη Κοκκίνου αλλά με αδύνατο σώμα! Παίρνω το μετρό από Δουκίσης Πλακεντίας και κατευθύνομαι προς Σύνταγμα. Κάθομαι σε θέσεις 4 ατόμων, κολλητά στο τζάμι. Αυτή κάθεται απέναντί μου. Στο μετρό παίζει λίγος κόσμος. Τότε πρέπει να ήμουν εγώ 22 κι αυτή 19. Στο περίπου. Με κοιτάει, την κοιτάω. Δεν μπορούσα να την κοιτάξω για πάνω από 3 δευτερόλεπτα. Τόσο πολύ κόμπλαρα. Άλλαζα το βλέμμα μου κι αυτή επέμενε να με κοιτάζει.


Εν τω μεταξύ τις χρονιές εκείνες δεν μπορούσα να θυμηθώ αν ήμουν σε σχέση γιατί θυμάμαι πολύ καλά ότι από τα 21 μέχρι τα 26 έκανα τρεις σοβαρές σχέσεις σερί και δεν ήμουν μόνος για πάνω από τρεις μήνες. Μπορεί να έτυχε να ήμουν ελεύθερος, μπορεί και όχι. Αν όντως ήμουν ελεύθερος τότε εκείνη τη μέρα έκανα μεγάλη μαλακία. Και θα δείτε παρακάτω τι εννοώ.

Με κοιτούσε σε ποσοστό 70% και κατά 30% τον χώρο γύρω της. Μιλάμε για το άπειρο κάρφωμα. Κι εγώ δεν έβρισκα opener! Τότε ούτε το βιβλίο The Game υπήρχε, ούτε είχε βγει η σειρά PickUp Artist, ούτε τίποτα. Κι ενώ έκανα cold approach από τα 20 (τότε μόνο όταν είχα eye contact και με αφορμή κάτι που θα έβλεπα πάνω της, κάτι που θα γινόταν στο μαγαζί κτλ.) ε εκεί είχα κολλήσει και δεν ήξερα τι να πω. Δεν έβρισκα ατάκα! Είχα μάθει κιόλας ότι αν λες σε μια γυναίκα ότι μοιάζει με την τάδε διάσημη, αυτό δεν την κάνει να αισθάνεται μοναδική. Κούφια η ώρα που το διάβασα. Και γαμώ τα negs θα ήτανε το: "Ξέρεις τι? Μοιάζεις με την Έλλη Κοκκίνου!" Τι πιο γαμάτη ευκαιρία να ανοίξεις κουβέντα! Πολύ καλύτερη από οποιοδήποτε opinion opener του στυλ "Δεν ήρθε περίοδος στην ξαδέρφη μου και φοβάται" ή "Ο σκύλος του φίλου μου δάγκωσε την κοπελιά του". Χεστήκαμε με τα opinion openers. Μπορείς να ξεκινήσεις με κάτι που να αφορά εκείνη; Η ακόμα και negs του στυλ: "Τι έχετε πάθει οι γυναίκες και κόβετε το μαλλί σας κοντό;" ή "Αυτή η μπλούζα σου είναι ίδια με της κοπελιάς απέναντι". Η συζήτηση αρχίζει όπως να 'ναι. Αρκεί να πείτε κάτι για να αρχίσει.

Η ώρα περνούσε, το μετρό ξεκίνησε. Η γκόμενα συνέχιζε να με κοιτάει κι εγώ είχα κολλήσει στο ότι αυτό το opener θα την προσέβαλε. Κατεβαίνουμε Σύνταγμα, μπαίνουμε στην κόκκινη γραμμή. Μπαίνω στο βαγόνι κι αυτή...τσουπ, δίπλα μου. Ήμασταν κι οι δύο όρθιοι κι αυτή συνέχιζε να με κοιτάει και να μου χαμογελάει. Εγώ εκεί, σαν μαλάκας, δεν έβρισκα opener. Τελικά το μόνο που την ρώτησα ήταν το "Έχεις ώρα;". Μου είπε, μου χαμογέλασε, αλλά δεν συνέχισα την κουβέντα. Κι αυτή κατέβηκε Συγγρού-Φιξ. End of story.

Αν σε κοιτάει μίλα της - Part 2
Έγινε φέτος σε ημέρα όπου το θυμάμαι ότι ήμουν ελεύθερος. Οπότε εδώ δεν δικαιολογούμαι με ίποτα. Παίρνω το μετρό για να κατέβω κέντρο. Στην αποβάθρα είναι μια τύπισσα και μιλάει με το κινητό της. Μου άρεσε οπότε έκατσα ακριβώς μπροστά της. Αυτή έκοβε βόλτες και μίλαγε. Μετά από 3-4 λεπτά το κλείνει. Παράλληλα, την κοιτούσα τόσο εγώ όσο και αυτή αλλά με πολύ διακριτικές ματιές (περισσότερο εγώ την κοιτούσα μπορώ να πω). Ένα HB8 με καστανό ίσιο μαλλί, γύρω στα 20.

Μπαίνω στο βαγόνι και ενώ το μετρό προχωράει κι είμαι στην κοσμάρα μου, μετά από κάνα 5λεπτο στρίβω το κεφάλι μου και την βλέπω ακριβώς δίπλα μου με την γλώσσα του σώματός της να είναι στραμμένη προς εμένα! Πάλι κολλάω γιατί δεν είχα opener. Αν έμπαινα με opinion opener στις 14:00 μέσα σε βαγόνι του μετρό θα μου έλεγε "Τόσους έχει γύρω, εμένα βρήκες να ρωτήσεις;" Κι έτσι κοντοστάθηκα. Τι να της έλεγα για πρώτη κουβέντα; Το μόνο που είχε πάνω της και που θα μπορούσα να βρω αφορμή ήταν μια μεγάλη μπλε τσάντα. Τόσο μεγάλη που είχα το neg έτοιμο: "Να σε ρωτήσω, γιατί έχεις τόσο μεγάλη τσάντα; Και γενικά γιατί μερικές γυναίκες κουβαλάτε τσάντες που μοιάζουν με βαλίτσες ταξιδίου?" Φυσικά όλο αυτό με χαμόγελο.

Το neg όμως δεν το είπα, γιατί θεωρούσα ότι δεν ήταν σωστό για opener. Γιατί έτσι είχα διαβάσει. ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Οτιδήποτε είναι σωστό για opener, αρκεί να κολλάει στην περίπτωση! Διαφορετικά θα ανοίξεις μία 20άρα, διαφορετικά μια 27άρα και διαφορετικά μία που ντύθηκε περίεργα. Κάθε γυναίκα έχει τα κουμπιά της. Ακόμα και το neg λοιπόν πιάνει και δε πα να λένε μερικοί AFC...

Το ηθικό δίδαγμα:
Ειδικά όταν σας κοιτάει, ΜΙΛΗΣΤΕ. Και πείτε ΟΤΙ ΝΑ' ΝΑΙ. Αλλά ΜΙΛΗΣΤΕ! Δεν έχετε να χάσετε απολύτως τίποτα. Πάνω κάτω 20.000 ημέρες ζωής έχουμε ακόμα. Πρέπει να τις αξιοποιήσουμε.


Phone close σε 10 λεπτά
 Πάμε στο τελείως αντίθετο παράδειγμα. Μια φίλη μου (ετών 22 σήμερα) περιμένει το μετρό στο Σύνταγμα. Ήταν τσαντισμένη εκείνη τη μέρα με έναν απ' τη σχολή κι είχε τα νεύρα της. Βλέπει δύο παιδιά, ο ένας της άρεσε και την κοιτούσε κιόλας. Περπατούσε διαρκώς πάνω-κάτω. Ξαφνικά η διάθεσή της άρχισε να αλλάζει. Αυτή του έριχνε διακριτικά βλέμματα όσο μπορούσε, με μέτρο και για να μην καρφωθεί. Αυτό να το ξέρετε ότι το κάνουν οι γυναίκες. Όσο τις κοιτάτε μπορεί να κομπλάρουν και να γυρίζουν αλλού αλλά όταν δεν τις κοιτάτε μπορεί να σας ρίχνουν βλέμμα και να μην το παίρνετε χαμπάρι.

Μπαίνει λοιπόν στο μετρό. Ο τύπος αφήνει τον φίλο του στην άλλη άκρη του βαγονιού και πάει προς το μέρος της. Αυτή κάθεται, αυτός είναι όρθιος. Την κοιτάει και δεν παίρνει το βλέμμα της από πάνω του. Η φίλη μου του χαμογελάει: "Τι είναι;" του κάνει. Της πλησιάζει και της συστήνεται. Έτσι απλά. Του απαντάει κι αυτή. "Που κατεβαίνεις;" την ρωτάει. "Αμπελόκηπους" του λέει. Μόλις τρεις στάσεις. Για να μην τα πολυλογώ πρόλαβε σε 6-7 λεπτά να την ρωτήσει με τι ασχολείται, που συχνάζει κτλ. και να της κάνει phone close βρίσκοντας αφορμή κοινό ενδιαφέρον.

Επειδή όμως αυτό ήταν κάπως απότομο, ο τύπος το χειρίστηκε άψογα και με υπομονή. Μετά από μία εβδομάδα...της στέλνει μήνυμα. Του στέλνει κι αυτή. Ανταλλάσσουν μερικά μηνύματα. Ύστερα από μία εβδομάδα πάλι της στέλνει μήνυμα. Γίνεται παιχνίδι. Ε την τρίτη εβδομάδα την παίρνει τηλέφωνο και κανονίζουν. Το αποτέλεσμα; Τα έχουν εδώ κι ένα χρόνο κι είναι μια χαρά.

Το ηθικό δίδαγμα:
Ποτέ δεν ξέρετε ποια βρίσκεται δίπλα σας αν δεν της μιλήσετε πρώτα!
Άλλος ένας λόγος για να κάνετε κίνηση. Ακόμα κι αν φάγατε μαζεμένες ξενέρες, θα κοιτάξετε να κυνηγήσετε αυτό το μικρό ποσοστό γυναικών που αξίζουν και που δεν είναι ξενέρωτες.



Ελπίζω τα παραπάνω να τα συγκρατήσετε και να σταματήσετε να κομπλάρετε. Δεν έχει σημασία το μέρος που θα συναντήσετε κάποια. Σημασία έχει να κάνετε κίνηση, ειδικά όταν σας κοιτάει.

Και προς γυναίκες: Όταν ενδιαφέρεστε, φροντίστε να μας κοιτάξετε καλά ώστε να το καταλάβουμε. 1ον δεν δαγκώνουμε.
2ον δεν πρόκειται να σας παρεξηγήσουμε.