Pickup σε πάρτι μασκέ: Η εκδίκηση των ξενερωμένων

(Κείμενο του συνεργάτη Gaius Allenatorius)

Όλοι οι άντρες έχουμε φάει χυλόπιτα τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Aκόμη και ο Βrad Pitt, όλο και κάποια θα τσίμπησε στα νιάτα του.

Πολλοί δεν γνωρίζουν για την τέχνη του pick up, και υπήρξα ένας εξ αυτών μέχρι να βρώ το ευλογημένο blog ksenerotes και να ξεστραβωθώ λίγο. Μια εποχή λοιπόν (μετά απο έναν χωρισμό) είχα επιδοθεί στο καμάκι/κυνήγι σαν τον άγριο ρινόκερο που μπουκάρει στην καλύβα των μαο-μαο και τα γαμάει όλα και ήταν ίσως η μοναδική φορά που ασχολήθηκα τόσο πολύ με το άθλημα, καθώς πιο πριν δεν αντιμετώπισα περίοδο παρατεταμένης "ξηρασίας".

Βγήκα άπειρες φορές για ποτό και γνώρισα αρμάδες γυναικών, ενώ γέμισα κάρτες sim με τηλέφωνα που δεν βρήκαν κανένα αντίκρυσμα. Η μία δεν ήταν σε "φάση", η άλλη δεν "ψηνόταν" η παράλληλη με ρώταγε ποιος είμαι...τα γνωστά ξενέρωτα δηλαδή ή τέλος πάντων η έλλειψη μιας αρχιδάτης φράσης του τύπου "δεν γουστάρω ρε μάγκα μου και τέλος".

Anyway. μην τα ξαναγράφω, όλοι μας τα φάγαμε στην μάπα.

Πρέπει να γνωρίζετε όμως αγαπητά θηλυκά, οτι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και για επιδόρπιο σαν πανακότα. Μας τα σπάτε μόνιμα οπότε μια στο τόσο πρέπει να δοκιμάζετε την γεύση της αποτυχίας, κυρίως αν προκαλείτε την τύχη σας.

Σάββατο ήταν αν θυμάμαι καλά, ανάμεσα στο τριόδιο και είχα πάει σε ένα πάρτυ μασκέ σχολής. Λάμβανε χώρα σε κέντρο συνεστιάσεων και όχι όπως θα έπρεπε, σε ανήλιαγο υπόγειο με μουσική που να σου τρυπάει τα πλεμόνια και ποτό-μπόμπα. Ας είναι όμως, είχε γυναικείες παρουσίες κάθε ηλικίας και αυτό μετράει.

Καθόμουν ήσυχος και έπινα ένα νεροζούμι, που έφερε ένα δευτερο και πάει λέγοντας. Απέναντι μου μια άγνωστη ντυμένη μάγισσα, καθόταν με την παρέα της και πρέπει να με κόζαρε αρκετή ώρα γιατί μόλις έριξα βλέμμα χαμογέλασε σαν παιδί της crest. "Μωρέ λες;;" είπα μέσα μου και ανταπέδωσα το χαμόγελο. Το σκηνικό συνεχίστηκε αρκετή ώρα. Μου είχε κάνει εντύπωση ένα μαύρο ξώπλατο μέχρι την κωλοχαράδρα που φορούσε σε συνδυασμό με μια μακριά περούκα στο χρώμα του αρκουδοτόμαρου και έντονο βάψιμο.

Κάποια στιγμή την πλησίασα και είδα το χαμόγελο να πλαταίνει. Συστηθήκαμε και γνωριστίκαμε συνεχίζοντας το ποτό μας. Δεν μου πήρε πάνω απο μισάωρο ώστε να γίνουν skip όλες οι τυπικούρες και να περάσουμε στο φάσωμα. Μέχρι εδώ όλα πήγαιναν τόσο καλά που πίστευα πως είχε στήσει το σκηνικό ο Μάκαρος. Ομως, όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος.

Σε ανύποπτη φάση μου πετάει την επική ατάκα που στοιχειώνει το μποξεράκι μου μέχρι σήμερα, "πάμε να σε γνωρίσω στην μαμά μου". Σκέφτηκα με όση διάυγεια σκέψης είχα, οτι θα εννοούσε κάποια φίλη της που αποκαλεί "μαμά". Σαν αυτές τις χαριτωμενιές που γράφουν στο facebook, που οι μισές φίλες είναι μαμάδες, οι άλλες μισές αδερφές, ξεδέρφες, κουνιάδες, κτλ. Βαδίζουμε πιασμένοι χέρι-χέρι και με φέρνει μπροστά στην μάνα της! την κανονική! Με συστήνε, και με φιλάει μπροστά της.

Δεν έδειξα το σοκ που έπαθα αλλα η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Με γνώριζε ένα δίωρο και με γνώρισε στην μάνα της, αν σκόραρα κιόλας, θα είχα φορέσει γαμπριάτικο κοστούμι εντός δύο ημερών. Ως καλοπροαίρετος άνθρωπος έριξα στο ποτό την ευθύνη του συμβάντος και συνέχισα να μιλάω μαζί της. Επειδή έπρεπε να φύγει η παρέα μου λίγο μετά, την χαιρέτισσα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και πήγε ο καθένας στην ευχή του θεού.

Την αμέσως επόμενη δεν ήθελα να πάρω τηλέφωνο για ευνόητους λόγους, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη με πήρε εκείνη. Τα είπαμε λίγο σε φιλικό τόνο και κανονίσαμε να βρεθούμε σε μια γνωστή πλατεία και να πάμε για καφέ. Καμία δεν είχε κάνει παρόμοια κίνηση απο όσες είχα γνωρίσει σε εξόδους και όχι απο κάποια κοινή παρέα, άρα κατάλαβα οτι ψήνεται.

Βάδιζα προς το σημείο συνάντησης και την βλέπω να κάθεται σε ένα παγκάκι, όσο πλησίαζα ένιωθα μια απογοήτευση που δεν περιγράφεται. Λίγο το ποτό, λίγο το βάψιμο, λίγο η περούκα και αυτό που αντίκρυσα δεν έμοιαζε καθόλου με το περασμένο βράδυ. Ήταν λίγο σαν κάδος ανακύκλωσης. Δεν πειράζει σκέφτηκα, θα πάμε για καφέ, θα πω δεν ενδιαφέρομαι και θα τελειώσει εκεί, δεν είμαι κανένας αναιδής.

Όμως, η μοίρα μου επεφύλασσε άλλο ένα χτύπημα. Μόλις χαιρετηθήκαμε της είπα να πάμε εκεί κοντά για καφέ, μου γνέφει αρνητικά και μου λέει "Άσε τον καφέ, έχω κανονίσει να πάμε για φαγητό σπίτι με τους δικούς μου".

Δεν είμαι ο σούπερμαν. Ξεπέρασα την πρώτη μαλακία, η δευτερη όμως ήταν το κάτι άλλο. "Δεν μπορώ να έρθω" της λέω. "Θα αργήσουμε και πρέπει να πάω στο αεροδρόμιο να πάρω το άγόρι μου". Εκείνη γούρλωσε τα μάτια της σαν αυγά στρουθοκαμήλου με πλατυκωλία και κάτι ψέλισε. "Ξέρω, δεν κατάλαβες οτι είμαι gay" της είπα, "αλλα έτσι είναι και ας μην φαίνεται, απλά φασώνομαι μερικές φορές με γυναίκες μήπως και ανακαλύψω τον χαμένο ανδρισμό μου, αλλα δεν."

Μου χτύπησε την πλάτη συγκαταβατικά, μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και με αποχαιρέτισε.
Θα μπορούσα να της πω οτι απλά δεν ενδιαφέρομαι, αλλα της άξιζε ένα σενάριο αντάξιο της γυναικείας παπαροφιλολογίας.

Μια εκδίκηση με το δικό τους όπλο. Το ξενέρωμα.