(Κείμενο του συνεργάτη Tzegios Breimas)
Δεν λέω. Κι εγώ με την παρέα μου για να περάσουμε καλά πρέπει να κάνουμε "τα δικά μας". Από μία συγκεκριμένη ατάκα που είπε συγκεκριμένος τραγικός τύπος καθώς προσπαθούσε να μυρίσει τα παπούτσια του γιατί κάποιος τον κατηγόρησε πως όταν πήγαν μαζί διακοπές μύριζαν τα πόδια του και αυτός πάσχιζε να αποδείξει το αντίθετο, μέχρι μίμηση του τελευταίου μεθύστακα της γειτονιάς όταν περπατάει σουρωμένος, "τα δικά μας" είναι κάφρικα αστεία συνήθως εσωτερικής κατανάλωσης που μόνο κάποιος εντός παρέας μπορεί να κατανοήσει. Και δεν ξέρω τι πιστεύεις αλλά ο Νο. 1 λόγος παρεξήγησης κάποιου ή σχηματισμού περίεργης γνώμης για κάποιον είναι το χιούμορ.
Πόσες φορές έχει τύχει να βρεθείς σε μία παρέα και κάποιος να γελάει κανά 10λεπτο με την λέξη "στρινγκιστρόνγκι" για παράδειγμα κι εσύ να τον έχεις κατηγοριοποιήσει σαν κάφρο; Γι' αυτό ακριβώς μιλάω. Η λέξη μπορεί να είχε ολόκληρη ιστορία από πίσω αλλά σε σένα φάνηκε σαν αντίδραση αγάμητου με χιούμορ δημοτικού και επίπεδο εσωτερικού πάρκινγκ εμπορικού κέντρου Σάββατο βράδυ με ελεύθερες θέσεις (-4). Σε όλους αρέσουν οι καφρίλες αλλά όταν βγαίνεις έξω για συγκεκριμένο σκοπό (στην περίπτωση μας το PU) οφείλεις να παίξεις με συγκεκριμένους κανόνες. Και ένας από αυτούς είναι πως οι καφρίλες της παρέας κόβονται μαχαίρι. Μη σου πω με χατζάρα. Μη σου πω με κατάνα.
Βέβαια θα πεις ότι "Εγώ θα βγω με την παρέα μου, θα τα γαμήσω όλα, θα κάνω ότι γουστάρω, θα κάνω το χαβαλέ μου και στα αρχίδια μου για τις γκόμενες". Δεκτό. Με σένα θα τα πούμε σε κάποιο φανάρι όταν συζητήσουν στη βουλή για την κατάργηση του επιδόματος χρόνια αγάμητου και δεν έχεις με τι λεφτά να φας. Δεν λέω ότι είναι κακό να έχεις χαβαλέ με τους φίλους σου, απλά το ιδανικό είναι να είναι σε λογικά πλαίσια ώστε κάποιος παρατηρητής να πει...ας πει ό, τι γουστάρει, στα αυτά μας. Αλλά μία παρατηρήτρια να μην πει "τι μαλάκες είναι οι τύποι; Θα ναι από αυτούς που βαφτίζουν το πατρικό του πατέρα τους στα τουρκοβούνια χειμερινό εξοχικό". Να είσαι χαβαλεδιάρης και σοβαρός. Έτσι και το παιχνίδι του φίλου σου δεν χαλάς αλλά και την δική σου τύχη δεν υπονομεύεις.
Για παράδειγμα:
Δεν έχει πολύ καιρό που βρέθηκα σε γνωστό κέντρο διασκέδασης (το οποίο θέλω να μείνει ανώνυμο για να μη του γίνει διαφήμιση) και εμφανίζεται ο Γιώργος Τσαλίκης. Από τα 8 άτομα που υποτίθεται ότι θα ήταν η παρέα, μύτη έσκασαν μόνο τα μισά, τα οποία μισά ήταν μόνο άντρες. Δεν μας χαλάει αυτό. Ειδικά σε τέτοια μέρη το ιδανικό είναι να μη συνοδεύεσαι ώστε να επικεντρώνεις την προσοχή σου στον γύρω χώρο. Ο μετρ μας παρκάρει σε τραπέζι τόσο κοντά στην πίστα ώστε να πει στον γνωστό του-μέλος της παρέας ότι τον έφτιαξε αλλά και τόσο μακριά ώστε να μην διακρίνουμε καλά το ακάλυπτο κρέας που κερνούσε το μπαλέτο τα πρώτα τραπέζια. Μετά από λίγη ώρα σκάει μύτη μία παρέα 4αδα η μία καλύτερη από την άλλη! Θα μου πεις πόσο αντικειμενικός μπορεί να είσαι μέσα στα μπουζούκια αλλά πραγματικά οι τύπισσες ήταν τοπ. Κάθονται στο ακριβώς δίπλα τραπέζι από μας και με μία, την οποία είχα πλάτη και οι καρέκλες μας ήταν κολλημένες πιάνω κουβέντα που ξεκίνησε με αφορμή το παλτό της που ήθελε να κρεμάσει στην πλάτη του καθίσματος, συνέχισε στο πόσο πανάκριβη έχει γίνει η γκαρνταρόμπα, ακολούθησε στο πως ο άτιμος ο Τσαλίκης βρίσκει τόση ενέργεια (Έλα ντε! Μάλλον θα του αρέσει το Red Bull!) και κατέληξε σε μία μικρή παύση για να γυρίσουμε και οι δύο στην παρέα μας.
Με το που γύρισα στην παρέα μου πέσαν όλοι σαν τα κοράκια πάνω μου: και τι είπατε, πως της μίλησες, οι φίλες της είναι ελεύθερες, είναι από το χωριό μου γιατί κάτι μου θυμίζουν και γενικά τέτοιου είδους μαλακίες! Κι όχι μόνο αυτό αλλά και οι δύο που κάθονταν απέναντί μου μού κάναν νοήματα με τον αντίχειρα υψωμένο, μύριζαν το μεσαίο δάχτυλο τους ενώ ο ένας (ο πιο μαλάκας) μου έκανε αναπαράσταση γλειφομουνιού! Φυσικά τα πήρα άγρια αλλά δεν μπορούσα να τους πω τίποτα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή γιατί το κακό είχε ήδη γίνει και με το που ξαναγύρισα για να της μιλήσω ήταν κρύα και ξάφνου η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις μου ήταν "ρώτα τους φίλους σου". Μία ακόμη ευκαιρία χαμένη από το εξωτερικό περιβάλλον... της στάνης.
Δεν λέω να είσαι ο γιάπης ο ίδιος, πιο σοβαρός κι από τον Πρέκα όταν απαγγέλει ποιήματα αλλά μία στοιχειώδη σοβαρότητα να την έχεις κι αν δεν το κάνεις για εσένα τον ίδιο τουλάχιστο κάντο για το φίλο σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου