Βγήκαν οι βλάχοι παγανιά

Όταν δεν σε θέλει η ρημάδα...

(e-mail του αναγνώστη Diaolemenos)
Όπως έχουμε ξαναπεί, τα μπαρόκλαμπα δεν αποτελούν τον ιδανικό τόπο προκειμένου το κυνήγι να τελεσφορήσει και ο κυνηγός να επιστρέψει σπίτι του, αν όχι φορτωμένος με κάποιο φρέσκο, νόστιμο θήραμα, τουλάχιστον με μερικά έξτρα τηλέφωνα στον κατάλογό του. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν παρουσιάζονται κατά διαστήματα και ευκαιρίες, που απαιτούν εγρήγορση και δράση. Ακόμα και τότε όμως, που οι συνθήκες δείχνουν υπέρ μας, πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Πάμε να δούμε την παρακάτω περίπτωση:

Σάββατο βράδυ, μόνος στο εξοχικό, το οποίο βρίσκεται σε μικρή επαρχιακή πόλη. Ετοιμάζομαι για την καθιερωμένη μοναχική έξοδο σε παραθαλάσσιο, τοπικό μπαράκι, που παίζει ωραία ροκ μουσική. Παρκάρω απ' έξω και μπαίνω. Κόσμο πάρα πολύ δεν έχει, περπατάς άνετα δηλαδή χωρίς να προσπαθήσεις να ανοίξεις την ανθρωποθάλασσα σαν τον Μωυσή, οπότε κατευθύνομαι αβίαστα προς το μπαρ να παραγγείλω το ποτό μου. Καθώς περπατάω, πιάνω με την άκρη του ματιού μου μελαχρινό τούμπανο να με καρφώνει, το οποίο κάθεται στον πάγκο, παρέα με μια φίλη του. Δίνω παραγγελία και ενόσω περιμένω το ποτό να ετοιμαστεί, παρατηρώ διακριτικά τον στόχο.

Πρόκειται περί τσόντας. Ίσιο μελαχρινό μαλλί, ωραίο πρόσωπο, κραγιόν φωτιά, κολάν, μπουτάρες. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Είναι το απίστευτα πουτανίσιο ύφος, με βλέμμα «πάρε με τώρα», που κάνει τον buzzo να θέλει να σκίσει το τζιν και να τρέξει μόνος του κατά πάνω της. Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι εξακολουθεί να ρίχνει αλλεπάλληλες ματιές, καρφωτές, οπότε και αρχίζω να προετοιμάζομαι νοερά για επιχείρηση. Ένα αρχικό πρόβλημα ήταν ότι ο πάγκος ήταν φίσκα, δεν υπήρχε πουθενά λίγος χώρος για να χωθώ, οπότε στάθηκα μόνος  παραέξω, σε μια απόσταση 2-3 μέτρων από αυτήν. Τις παρατηρώ καλύτερα. Η φίλη της είναι μπάζο και για να χρησιμοποιήσω και τους όρους του συντάκτη θα έλεγα γύρω στο ΗΒ 3, ενώ η «δικιά μου» βρίσκεται άνετα στο ΗΒ 8.5.

Ως εκ θαύματος, μόλις 5’ μετά, ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα στο μπάζο, σηκώνεται και σπεύδω να πάρω τη θέση του. Σκέφτομαι δε, ότι μου έκατσε τέλεια η φάση, γιατί θα ανοίξω κουβέντα πρώτα στο μπάζο, πράγμα πολύ σημαντικό στρατηγικά: τα απορριφθέντα οικοδομικά υλικά είναι πάντα η κερκόπορτα σε ένα γυναικείο οχυρό. Αν μπορέσεις να κερδίσεις την συμπάθεια και την εμπιστοσύνη τους, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα στην πορεία κατάκτησης του αντικειμενικού στόχου. Καθώς αναδιατάσσονται για να κάτσουν πιο άνετα, μπαίνω σφήνα: «Απ’ ότι βλέπω χωράμε όλοι, εκτός και αν περιμένετε παρέα». «Ναι, μόνο που θέλω το σκαμπό». Μάλιστα. «Δεν υπάρχει πρόβλημα, δικό σου». Αν και δεν μου αρέσουν καθόλου οι αγενείς άνθρωποι, έχοντας θέσει ήδη αντικειμενικό σκοπό, παρακάμπτω την ενόχλησή μου από την αγενή βλαχουριά που πέταξε και επιχειρώ δεύτερο άνοιγμα. «Δεν έχει πολύ κόσμο απόψε, σε σχέση με τα προηγούμενα Σάββατα…». Το μπάζο μούγκρισε κάτι και αμέσως μου γύρισε την πλάτη.

Η πόρτα είχε κλείσει.

Εν τω μεταξύ η τσόντα εξακολουθεί να κοιτάζει και παράλληλα να πίνει την μπύρα της, σφηνώνοντας το στόμιο του μπουκαλιού ανάμεσα στα χείλη της. Ξαφνικά νιώθω σαν πεινασμένος λευκός καρχαρίας με ένα τεράστιο κομμάτι φρέσκο κρέας ακριβώς μπροστά του, το οποίο όμως είναι κλεισμένο μέσα σε ατσάλινο κλουβί. Ή θα τα κάνω πουτάνα όλα και θα μπουκάρω τρώγοντας σάρκα και σίδερο μαζί, ή θα περιμένω σαν κύριος μήπως τυχόν ανοίξει η πόρτα κάποια στιγμή, να πάρω το κρέας και να φύγω. Αποφασίζω να περιμένω. Μεταξύ τους οι κοπέλες δεν μιλάνε πολύ. Το μπάζο είναι την περισσότερη ώρα σκυμμένο πάνω από το κινητό και γράφει μηνύματα. Η τσόντα τής λέει μια στο τόσο κάτι και συνεχίζει το παιχνίδι μαζί μου. Εγώ έχω αράξει, έχω ηρεμήσει και απολαμβάνω μουσική και βότκα πορτοκάλι.

Εν τω μεταξύ εμφανίζεται κι ένας τοπικός βλάχος, από διπλανή παρέα, ο οποίος πιάνει κουβέντα στην τσόντα. Η τσόντα παρά τη θανάσιμη εμφάνισή της, δεν φαίνεται να έχει τουπέ. Γελάει σαν φυσιολογικός άνθρωπος, μοιάζει εξωστρεφής και ευδιάθετη. Με τον βλάχο φαίνεται ότι γνωρίζονται καλά, αλλά δεν παίζει τίποτα ερωτικό. Ο βλάχος είναι μπαλαντέρ: φεύγει και ξαναέρχεται, ξαναφεύγει και επανέρχεται. Σε κάποιο μεσοδιάστημα απουσίας του, συμβαίνει το ανέλπιστο: Το μπάζο σηκώνεται για τουαλέτα. Η πόρτα ανοίγει, το κρέας είναι μια ανάσα από τα δόντια μου, ο δρόμος ελεύθερος. Και ενώ είμαι έτοιμος να μιλήσω απ’ ευθείας στον στόχο, φαίνεται ότι κάποιος είχε καιρό να μας δει. Ο βλάχαρος κάνει και πάλι την εμφάνισή του, ξαπλώνοντας φαρδύς, πλατύς στο σκαμπό του μπάζου. Κάπου εκεί η παρωδία τελειώνει για μένα. Το παίρνω απόφαση ότι θα επιστρέψω σπίτι, χωρίς τσόντα και χωρίς τηλέφωνο τσόντας.

Άλλη μια case study μπήκε στο συρτάρι. Πριν επιλέξεις να χωθείς μέσω μπάζου, προσπάθησε πρώτα να διαβάσεις τη συμπεριφορά του. Αν φαίνεται απρόσιτο σημαίνει ότι νιώθει μειονεκτικά έναντι της όμορφης φίλης του, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ανακόψει κάθε προσπάθειά σου. Αν φαίνεται χαμογελαστό και ευδιάθετο σημαίνει ότι νιώθει καλά με τον εαυτό του. Εκεί ο δρόμος είναι ανοιχτός. Αν φυσικά δεν εμφανιστεί από το πουθενά ο πάντα συνεπής βλάχος.