Ο πατέρας μου είναι natural PUA!

Ελπίζω μόνο να μην διαβάζει το blog.

Πρέπει να ομολογήσω κάτι. Αν η δουλειά μου θεωρείται γκομενοπαγίδα 1 φορά, του πατέρα μου θεωρείται τουλάχιστον 10 φορές. Γιατί την συγκεκριμένη, στην Ελλάδα είναι ζήτημα αν την κάνουν 10 άτομα.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε νησί και ήρθε Αθήνα στα 18. Σπούδασε, μετά πήγε εξωτερικό για 6-7 χρόνια, γύρισα Αθήνα κι όποτε πιάνω κουβέντα μαζί του τις μισές φορές καταλήγουμε να μιλάμε για γκόμενες που πέρασαν απ’ τη ζωή του, σε Ελλάδα και εξωτερικό. “Α και που λες, θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που είχαν σκάσει δύο Γαλλίδες…”.

Δεν είναι μυθομανής. Είναι 100% true. Έχω δει φωτογραφίες, τον έχω δει και στην πράξη. Αφού χώρισε με τη μάνα μου, τον σφύραγε σε κάτι νέτα, HB8-9 στα οποία έριχνε 20-30 χρόνια για πλάκα. Και λέω “πως τις ρίχνει ο κερατάς, τι τους λέει;” Πολύ απλά έκανε opener ψιλοdirect, με κομπλιμέντο, το συνδύαζε με την δουλειά του και το νέτο έπεφτε. Ακόμα κι όσες είχαν γκόμενο. Μιλάμε ότι ένα ποσοστό 1 στις 5 (τραγικό στατιστικό που λέει πολλά) τα είχαν φορέσει στους δικούς τους με τον πατέρα μου. Αυτός δε μάσαγε βέβαια, σε αντίθεση με μένα που φροντίζω με πολύ πλάγια ερώτηση να μάθω τι παίζει κι αν παίζει άλλος την κάνω με ελαφρά (σε φάση π.χ. “Με τι παρέα πήγες διακοπές” ή “Μένεις μόνη σου” κ.ο.κ.)

Το πρόβλημα βάση του οποίου έχω το 1/3 των επιτυχιών σε σχέση με τον πατέρα μου, είναι ότι εκείνος ήταν natural pickup artist και μπορούσε να πάει και να μιλήσει μόνος του, ενώ εγώ θέλω να έχω και παρέα μαζί μου. Θέλετε για ψυχολογική συμπαράσταση; Πείτε το όπως θέλετε. Δηλαδή δεν θέλω να βρεθώ στη δύσκολη θέση να ακούσω το “Η παρέα σου που είναι; Μόνος σου είσαι;” Δεν το έχω ακούσει, δεν θέλω να το ακούσω. Δηλαδή θα σκέφτονται βγήκε ο απελπισμένος να την πέσει σε όποια βρει;

Επί του θέματος, τις περισσότερες ο father τις είχε ρίξει τελείως μόνος του, χωρίς καμία παρέα. Παίζει να είχε στη ζωή του έναν κολλητό και κάνα δυο φίλους. Σκόραρε γύρω στις 80 στην καριέρα του και ακόμα συνεχίζει. Σε ένα βράδυ μέσα, ακόμα και τώρα στα 65 του, ρίχνει εύκολα και 4 στη δικιά του, στην οποία ρίχνει 15-20 χρονάκια. Αυτός μάγκες μου είναι ο natural pickup artist. Βγαίνει μόνος, τα σαρώνει όλα και δεν περιμένει από τον εκάστοτε φίλο του να μπορεί να βγει μαζί του. Σκεφτείτε το απλά. Όλοι θα έχει τύχει να μείνουμε μέσα ακόμα και ΠΣΚ επειδή ο ΧΨ φίλος δεν είχε όρεξη να βγει/ήταν κουρασμένος/δεν είχε λεφτά κτλ. Και μετά σκεφτόμασταν (“Ρε το μαλάκα, μας έριξε άκυρο, δεν κοιτάει που είναι κι αυτός μπακούρι, θα κάτσει μέσα. Ε δε γαμιέται, γιατί να βγω μόνος μου, θα κάτσω κι εγώ μέσα να μαλακιστώ λίγο στο Facebook”)

Τώρα με την κρίση οι περισσότεροι περνάνε ζόρια οικονομικά. Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί δεν είμαι από αυτούς, στα επαγγελματικά ποτέ δεν είχα παράπονα. Απλά το βρίσκω μεγαλύτερη ξεφτίλα να μην βγεις και να κλαίγεσαι. Βγες και πες στο σερβιτόρο του bar “Sorry παίρνω αντιβίωση, από αύριο θα μπορώ να πιω πάλι”. Βρες μια δικαιολογία, μην κρεμάς τον άλλο που θέλει να βγει. Είναι μαλακία. Άλλωστε δε ξέρεις ποτέ ποια θα πετύχεις εκεί έξω.

Ένας ακόμη λόγος που ίσως κωλώνω να βγω τελείως μόνος (τεράστια υπόθεση καθώς το 95% των ανθρώπων φυσικά και δεν βγαίνουν μόνοι τους έξω) είναι ότι ο πατέρας μου δεν φρόντισε να μου μεταδώσει τις γνώσεις, την εμπειρία του και την ιστορία του όταν ήμουν στην αρχή της εφηβείας. Να με πιάσει στην 1^η Γυμνασίου και να μου πει: “Έχεις βρει κανένα γκομενάκι να παίξει τίποτα;” και λίγο πιο μετά στο Λύκειο: “Σου αρέσει καμία απ’ το σχολείο; Ξέρεις να την πέφτεις;” Δεν ήθελε να το παίξει εξυπνάκιας και ποζεράς, καθ’ ότι είναι καλός άνθρωπος. Θα έπρεπε λοιπόν ο ίδιος να ενδιαφερθώ για να μάθω. Αν και εδώ τον βρίσκω λίγο φάουλ. Έπρεπε να με πιάσει από τα μαλλιά και να μου τα μάθει απ’ όταν έπαιζα...με τα transformers. Η μαθαίνεις το παιδί σου από μικρό να τις παίζει στα δάχτυλα και να τις δουλεύει όπως τους αξίζει ή θα καταλήξει από αυτούς τους άχρηστους που πηγαίνουν στο club και λένε στην πρώτη που θα τους γυαλίσει “Έχεις σωματάρα κορίτσι μου, μπράβο” και νομίζουν ότι θα γαμήσουν ενώ αυτές έχουν ακούσει την ίδια ατάκα άλλες 2.843 φορές στη ζωή τους και τους έχουν τσουβαλιάσει από νωρίς.

Βέβαια εδώ που τα λέμε, αν δεν έκανε αυτή την συγκεκριμένη δουλειά ο πατέρας μου τότε μπορεί η ιστορία να ήταν διαφορετική. Γιατί έχει μεγάλη σημασία να παίζεις με μεγάλο DHV από την πρώτη φράση. Κι εγώ όταν άρχισα να παίζω με DHV λόγω της δικής μου δουλειάς, είδα ότι απέδιδε. Άλλοι στο pickup παίζουν badboy ή cocky funny. Σημασία πάντως έχει να έχεις ένα συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού που θα τις προσεγγίζεις.

Αυτό που κρατάμε σήμερα είναι ένα. Πάντοτε να δίνετε στα παιδιά σας να καταλάβουν πως θα ρίχνουν κοριτσάκια και πως θα αναπτύξουν κοινωνικό κύκλο. Υπάρχουν πολλοί μόνοι και πολλές μόνες εκεί έξω και το πράγμα χρειάζεται εκπαίδευση για να μην καταλήξουμε όλοι να απομονωθούμε. Με το Facebook, την κρίση, την υπογεννητικότητα που μας απειλεί και το 69% των γυναικών που δεν έχει σύντροφο, πάμε για φούντο.

Τα αγοράκια πρέπει να βγαίνουν και τα ελεύθερα κοριτσάκια πρέπει να μάθουν να μην τους γυρνάνε την πλάτη. End of story.