Τι κι αν το εξηγήσεις πολύ απλά, σε φάση "Να κανονίσουμε κανένα καφέ παρεούλα;", τι να πεις "να βρεθούμε, να πω και στον Νίκο" (τυχαίο όνομα) ένα και το αυτό. Δεν νιώθουν μία.
Χαρακτηριστικά θα μιλήσω πάλι με παραδείγματα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Περίπτωση 1η: Κλασική περίπτωση φίλης που πήγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει και μετά χάθηκε. Ήταν συνάδελφος και παίζει να είχαμε βγει κάνα δυο φορές παρέα. Από εκεί και πέρα τι να της λες "Που είσαι χαθήκαμε" τι "Όποτε έρθεις στην Αθήνα πάρε κάνα τηλ" αυτή τίποτα. Εξαφανιζόλ. Κατά τα άλλα μόνο εμείς να την θυμόμαστε σε γενέθλια και γιορτές και να σου λέει το κλασικό "Χαθήκαμε". Μάλλον "χάθηκες" είναι το σωστό, αλλά κλάιν-μάιν τώρα.
Περίπτωση 2η: Μιλάμε για εντελώς ανώμαλο εγκέφαλο γκόμενας! Την γνώρισα μέσω γνωστής. Η τύπισσα αφού μας γνώρισε (ήμουν μαζί με φίλο) τις πρώτες μέρες μας πρότεινε κάνα δυο φορές με το καλημέρα να έρθουμε απο το σπιτι της για καφέ κι ότι θα είναι μαζί με την γνωστή μου που μου την γνώρισε. Ο φίλος μου δεν ψηνότανε και τόσο γιατί επρόκειτο για μπάζο (όσο για την γνωστή μου αυτή ήταν καρά-μπαζο). Με τα πολλά, περνάνε οι μέρες και της λέω να κανονίσουμε παρέα όταν είναι. Την πρώτη φορά δεν μπορούσε. Την δεύτερη μου πρότεινε τελευταία στιγμή (θα έβγαινε με φίλο της) απλά δεν μπορούσα εγώ. Την τρίτη δεν το σήκωσε καν κι ούτε απάντησε στο μήνυμά μου. Εκεί ήλπιζα να μην...στράβωσε απ' το άκυρο.
Εν πάσει περιπτώσει, περνάει κανένας μήνας κι από εκεί που την τελευταία φορά δεν είχε απαντήσει σκάει τηλέφωνο. Μου προτείνει να βγούμε για ποτό με μία φίλη της κι αν θέλω να έρθω με φίλο. Της λεω "Θα σου πω σε καμιά ώρα, οκ?" Την παίρνω μετά από 2 ώρες τελικά, αλλά ούτε το σήκωνε, ούτε απάνταγε σε μήνυμα. Κυριολεκτικά ότι να 'ναι.
Μετά τα δύο γραψίματα ήρθε και το αποκορύφωμα. Την παίρνω την τελευταία φορά τηλέφωνο. Το σηκώνει, μιλάμε κάνα τέταρτο, μετά την χάνω. Ξαναπαίρνω, κλειστό το τηλέφωνο. Λέω οκ, κάτι θα παίχτηκε. Παίρνω μετά από λίγα λεπτά και με το που χτυπάει μου το κλείνει στη μούρη.
Και ρωτάω λοιπόν: Πόσα κενά μπορεί να έχει ο εγκέφαλος αυτής της κοπέλας;
Περίπτωση 3η: Γνωριζόμαστε τυχαία μέσω Facebook. Με κάνει add και μου πιάνει την κουβέντα. Είχε μία και μόνο φωτογραφία άρα μου μύριζε fail από χιλιόμετρα. Τελικά συναντιόμαστε, ήταν μπάζο του κερατά, σε φάση καμιά 90άρα κιλά και να χρειάζεται όχι τσιμπιδάκι αλλά λεπίδα ολόκληρη για να βγάλει τα φρύδια της! Πήγε να μου ρίξει στεγνό πέσιμο αλλά με τέτοια ξενέρα που έφαγα δεν το συνέχισα. Είπα να το γυρίσω στο φιλικό μήπως κερδίσω κάτι.
Την δεύτερη φορά που μου μιλάει στο chat είχα ήδη κανονίσει τετράδα (δύο φίλες κι ένας φίλος). Βιαζόμουνα να φύγω. Την κάνω λοιπον και όταν γυρνάω κατά τις 2 βλέπω μήνυμα στο chat που είχε ξεμείνει: "Θα πάω για καφέ με 2 φίλες μου Παγκράτι. Άμα θέλεις πέρνα". Όχι ρε πούστη λέω, χάσαμε τα κονέ. Και εξηγούμαι.
Όταν μια γκόμενα έχει βγει έξω με φίλες της κανόνισε να είσαι εκεί. Αλλιώς το 'χασες το κελεπούρι. Δεν υπάρχει περίπτωση να της πεις "Θα κανονίσουμε για καφέ; Α και φέρε άμα θέλεις εκείνη τη φίλη σου που είχατε βγει...τόοοτε, να την γνωρίσουμε" και να σου πει "ΟΚ"!
Κάπως έτσι λοιπόν έγινε. Όταν της είπα να κανονίσουμε πάλι "παρεούλα" μου λέει "Γιατί; Δεν θέλεις να βγούμε οι δυο μας;" Ρε κοπέλα μου, άμα σου λέει ο άλλος να βγείτε παρέα, λες να σε γουστάρει και να ντρέπεται να σου προτείνει καφέ; Γιατί δε νιώθεις λίγο; Η για να στο πω κι αλλιώς, αν μας το λέγατε εμάς αυτό, δεν θα το παίρναμε το μήνυμα αμέσως; Δεν θα λέγαμε "Οκ, ας βγούμε παρέα;" (μήπως παιχτεί κανένα κονέ;) Έφαγες την χυλόπιτα, οκ, 1+1 κάνουν 2, τουλάχιστον μπορεί να βρεις κανένα φίλο μου να ψήνεται. Αλλά αφού κλείνεις την πόρτα μετά μην παραπονεθείς στις φίλες σου ότι "Δεν υπάρχουν άντρες" γιατί γελάει ο κόσμος.
Περίπτωση 4η: Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφομαι. Εγώ ενδιαφέρομαι και στο δεύτερο ραντεβού αποφασίζω να κάνω πολύ διακριτική κίνηση. Λέει ότι θέλει να με γνωρίσει καλύτερα (=χυλόπιτα συνήθως). Στο 3ο ραντεβού προς το τέλος πάω πάλι για κίνηση και γίνεται πάλι το ίδιο. Ε φυσικά το αποτέλεσμα ήταν να ανακαλύψω ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση ξενέρωτης. Γιατί μου ομολογεί ότι για να τα φτιάξει με κάποιον θα πρέπει να τον ξέρει καιρό, τουλάχιστον 1-2 μήνες. Όσο για το sex...κάνα τρίμηνο τουλάχιστον. Χειρότερη κι από μουσουλμάνα ένα πράμα.
Μετά απ' όλα αυτά μου πετάει το epic: "Ελπίζω ύστερα από αυτό να θέλεις να τα λέμε σαν φίλοι και να μην ξενέρωσες". Της λέω "Μια χαρά είμαι, μην ανησυχείς". Ε με τα πολλά τι μία, τι δύο, τι τρεις φορές της πρότεινα να βγούμε παρεούλα, αυτή τίποτα. Κατά τα άλλα..."εμείς χαθήκαμε"!
Το συμπέρασμα σε όλα αυτά είναι απλό. Ένας άντρας δεν θα έχει ποτέ πρόβλημα να βγει με μια γυναίκα στο φιλικό. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που την βλέπουν αλλιώς την δουλειά. Γι' αυτό και στο τέλος καταλήγουν να μένουν μόνο με τις φίλες τους. Περαστικά σας κορίτσια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου