Γιατί εξαφανίστηκαν τα καλά παιδιά?

[Email του αναγνώστη Neo-R]

Καλη χρονιά ξενερωμένε,

Πριν απο καιρό σου έστειλα ένα κείμενο στα αγγλικά αλλά επιδή ξέρω ότι βαριέσαι να εμταφράζεις δηλαδή, σου το ξαναδίνω στα ελληνικά να το ανεβάσεις όταν μπορείς.

Γιατί εξαφανίστηκαν τα καλά παιδιά;
Η απάντηση είναι απλή: εξαιτίας σου!

Αν ανακαλέσεις από το χρονοντούλαπο κάποιες πολύ-πολύ παλιές σου αναμνήσεις, τότε κάπου βαθιά μέσα σε αυτές θα δείς, θαμπά, την θύμηση ενός πλατωνικού φίλου που πάντα ήθελε να περνάει αρκετό χρόνο μαζί σου.

Ήταν πάντα δίπλα σου όταν πήγαινες για ψώνια, ερχόταν σούμπιτο σπίτι σου να δείτε ταινία όταν αισθανόσουν μοναξιά και δεν είχες όρεξη να βγείς έξω για μπαρότσαρκα, πολλές φορές δε, σου κρατούσε ακόμα και το χέρι καθησυχαστικά σαν ένιωθες άσχημα σκεπτόμενη το πόσο απαίσια σου συμπεριφερόταν ο τυπάς με τον οποίο «γιου φακ γουεν χι ριμεμπερς δατ γιου εξιστ».

Πιθανότατα, εκείνη την περίοδο γελάγατε και περιαυτολογούσατε με τις κολλητές σου για το τότε "κουταβάκι" σου, που σε ακολουθεί παντού και κάνει τα πάντα για να σε ψυχαγωγήσει και να σ' ευχαριστήσει. Οι σουφραζέτες φίλες σου σε πείραζαν επειδή αυτός ήταν "τσιμπημένος" μαζί σου. Επειδή λοιπόν η συμπεριφορά του ήταν αξιολύπητη (δηλ. αταλάντευτα δοτική στην Πλατωνική διάλεκτο) εσύ αρνιόσουν κατηγορηματικά πως τρέφεις κάθε είδους ερωτικά συναισθήματα γι' αυτόν, και το επιβεβαίωνες λέγοντας πως είστε "απλά φίλοι". Εξάλλου δεν ήταν καθόλου ο τύπος σου. Εννοώ πως, ε... ήταν λιγάκι κοντός ή/και λιγάκι καραφλός ή/και λιγουλάκι χοντρός ή/και λιγάκι φτωχός ή/και λιγουλάκι άγουστος στο ντύσιμο βρε παιδί μου ή τελοσπάντων δεν είχε κάποιο απο τα δικά σου ιδανικά χαρακτηριστικά (που το πιο πιθανό είναι να μην τα κατέχεις ούτε συ αυτά) όπως καλή εμφάνιση, καλή φυσική κατάσταση, λεφτά: πακέτο δηλαδή σαν του τότε αγοριού σου που κατάφερνε μια χαρά να σε γοητεύει με τους λεονταρισμούς του.

Μια μέρα, λοιπόν, όπως κάθε αξιορεπής άνθρωπος θα έπραττε στη θέση του, ο πλατωνικός αυτός φίλος απομακρύνθηκε όταν η σχέση σου με το αγόρι σου έγινε πιο σοβαρή (sic) και σου φαινόταν περίεργο πλέον να σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον άλλον άντρα.

Αφού διάβηκε ο ζαχαρένιος καιρός του πρώτου καιρού, και πάει το μέλι μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα, έφαγες κέρατο απο το αγόρι σου ή τον βαρέθηκες ριχνοντάς του εσύ, και -στη πιο συνετή εκδοχή της μεταμοντέρνας αυτής απερισκεψίας- συνειδητοποίησες πως αυτά που σε τραβούσαν πάνω του ήταν τα λάθος πράγματα για μια μακροχρόνια σχέση. Τώρα λοιπόν, μόνη σου και πάλι σαν ξεβρασμένη γοργόνα πήρες παγανιά όλα τα παράλια ιν μπαράκια και κλαμπάκια για τους θερινούς μήνες, για να θρηνήσεις τις απερισκεψίες σου κερνόντας τες με μεγαλύτερες, πέρασες καλά με τους "θερμάστρες" (θερμούς εραστές της μιας βραδιάς) και βρίσκεσαι πάλι στην ίδια αφετηρία απορίας: «Γιατί εξαφανίστηκαν τα καλά παιδιά». Αν πάλι, όπως συμβαίνει άλλωστε πιο συχνά, η κακοήθεια έχει περάσει βαθιά στο μεδούλι, πετάς και τον γνωστό αφορισμό «Δεν υπάρχουν άνδρες πια»... Κι έτσι ξεμπερδεύεις, και με τους καλούς άνδρες, και με την απαραίτητη -αλλά πάντα επώδυνη- αυτοκριτική.

Για άλλη μια φορά, όμως, η απάντηση είναι: Άνδρες μεν υπάρχουν, σαφώς λιγότεροι δε, εξαιτίας σου!
Αγνόησες το καλό παιδί. Χρησιμοποίησες τα συναισθήματά του χωρίς να του τα ανταποδώσεις -σε φιλικό επίπεδο- και το θεώρησες αυτό σαν μια απολύτως φυσιολογική πράξη. Περιγέλασες το ένδιαφέρον του και απαρνήθηκες την αφοσίωσή του. Έδωσες περισσότερη αξία στο “αδιάφορο, και περιλουσμένο με το δια της απουσίας του φως” αγόρι σου, παρά στον πάντα καταδεκτικό "α π λ ά φίλο σου". Εν τέλει, και αφού είδε και απόειδε, αποφάσισε να τραβήξει το δρόμο του. Πιθανότατα -βασικά, σίγουρα- μια μέρα συνειδητοποίησε πως οι γυναίκες δεν προσελκύονται απο τους άντρες που είναι συναισθηματικά και σωματικά παρόντες, απο άντρες που μαγειρεύουν για δείπνο και στρώνουν το τραπέζι, ανάβουν κεράκια, αγοράζουν και ένα χριστουγεννιάτικο δώρο που κάποτε είχες αναφέρει πως σου άρεσε όταν το είδες στα πεταχτά σε μια βιτρίνα, που κάθονται και σε ακούνε όταν εσύ τους μιλάς, ή που σου κρατάνε το χέρι τρυφερά όταν εσύ κλαίς. Συνηδητοποίησε, λοιπόν, πως για να έχει δίπλα του μια γυναίκα σαν και σένα, έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν το αγόρι σου. Άλλαξε λοιπόν το look του, έβγαλε μερικά χρήματα παραπάνω και άρχισε να συμπεριφέρεται πιο μαλακισμένα και από τους βασιλιάδες της μαλακίας: έγινε τ' όνειρο κάθε γυναίκας. Ένα Alpha male.

Τώρα πια πηδάει απνευστί τις γκόμενες, κι αυτό οφείλεται στο ότι εσύ τον απόρριψες. Έπρεπε να απέχεις απο τα "καλά παιδιά" μια ζωή για να καταλάβεις, στο τέλος, πως αυτά που είχε, είνα και αυτάι που τελικά ζητάς και θέλεις, και το περίεργο είναι πως όλες οι γυναίκες έχουν καλά παιδιά κοντά τους: όμως ελάχιστες από αυτές έχουν το θάρρος ν' αναγνωρίσουν ότι δεν φταίνε οι δυσλειτουργικοί που συναντάνε, αλλά το γεννετήσιο μηχάνημά τους που τρέμει πατόκορφα σα δαιμονισμένο όταν συναντάει τους δυσλειτουργικόυς... από τη τέρψη.

Αν λοιπόν ψάχνεις για καλά παιδιά πρέπει να κάνεις τα εξής:

1) Φτιάξε μια χρονομηχανή,
2) Μεταφέρσου λίγα χρονάκια στο παρελθόν και συμμορφώσου,
3) Δες καλά τι έχεις μπροστά σου και άρπαξέ το από τα δόντια.

Η άλλη πιθανότητα είναι να μην ψάχνεις για καλά παιδιά, οπότε είσαι τυχερή καθώς όλα τα καλά παιδιά έχουν φορέσει τον μανδύα του "μισογυνισμού" και έχουν ξεχυθεί στους δρόμους να εξαπλώσουν τον κυνισμό και την δυσαρέσκειά τους σε άτομα σαν και εσένα.

Γι αυτό σε παρακαλώ σταμάτα να μας παραπλανάς για το τι ακριβώς θέλεις ή τουλάχιστον αποδέξου πως τα έχεις κάνει σκατά. ΕΞάλλου γερνάς. Είναι καιρός να αποβάλεις την μαλακία και να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.

Εσύ δεν ήθελες ένα καλό παιδί τότε. Aυτός δεν σε θέλει τώρα! 

Και τώρα φυσικά αναρωτιέμαι εγώ. Στην αρχή υπάρχουν τα καλά και τα κακά παιδιά. Στο τέλος υπάρχουν μόνο τα κακά παιδιά καθώς τα καλά παιδιά μεταμορφώνονται όλα σε κακά παιδια... Τα καλά παιδιά είναι αυτά που ενδιαφέρονται για σένα και για μένα, όχι εμείς γι' αυτά, και τα κακά παιδιά είναι αυτά που (όποτε τους γουσταρίσει) περνάνε την ώρα τους μαζί σου και μαζί μου, αλλά για τα οποία ενδιαφερόμαστε εμείς σφόδρα.

Τα καλά παιδιά είναι αυτά που δεν έχουν δικό τους στύλ, ενώ τα κακά παιδιά είναι αυτά που έχουν το δικό τους μοναδικό στυλάκι. Κατι σαν απαγωγή σε άτοπο δηλαδή. Λεμε αυτός είναι μάγκας, ωραίος, εμφανίσημος, μοδάτος, κάνει και καλό κρεβάτι. Μετά διαπιστώνουμε πως όλοι μας είμαστε μάγκες του εαυτού μας, ωραίοι εφόσον το ωραίο είναι πάντοτε υποκειμενικό, εμφανίσημοι και μοδάτοι κ.λπ. Όλοι μας διαφορετικοί και ξεχωριστοί, μοναδικοί. Ο καθένας με τα δικά του μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα αγοράκια εκείνα... που λυσσομανάνε, άρα προτιμούνε, βλέποντας μια (γδ)ντυμένη πουτανίτσα από μια απλοικά ντυμένη, σοβαρή και ΚΑΛΗ κοπέλα που δε μοστράρει το σαρκίο της για ν' ανακαλύψει ο άλλος,εν ριπή οφθαλμού,τον εσωτερικό της πλούτο. Οπότε, με τον πιο ελεινό τρόπο, αυτά τα "αγοράκια" επικυρώνουν και επιδοκιμάζουν αυτό που θα έπρεπε στην ουσία να χλευάζουν ή, αν είναι φύσει στωικοί, ακόμα καλύτερα, ν' αγνοούν. Το φτηνό. Το εύκολο.

Άρα λοιπόν δεν μπορεί να είναι αυτό το κάτι, το διαφορετικό που μας τραβάει προς αυτά τα άτομα. Τόσα χρόνια έπρεπε οι γεναιές να έχουν μάθει απο τα λάθη τους και να αλλάξουν ελκτική συμπεριφορά ή έστω να εξελιχθούν σε κάτι το καλύτερο.

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως όσο πιο νωρίς κάνουμε ένα λάθος τόσο το καλύτερο γιατί μετά τα κρατάμε απωθημένα. Πρέπει λοιπόν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο να μεγαλοποιήσουμε τους μάγκες και τις έξαλλες, στο λύκειο να αρχίσουμε σιγα σιγά να καταλαβαίνουμε την προσωπικότητά τους, αποκτώντας ολοένα πιο οικεία διεπαφή έτσι ώστε, στο πανεπιστήμιο, να έχουμε οριστικά αποβάλλει αυτή την ταμπέλα και κατηγοριοποίηση των ανθρώπων καθώς υφίσταται μόνο στεροτυπικά.

Άμυνα του οργανισμού μας; Ίσως... δεν ξέρω μια σκέψη έκανα. Και καταλήγουμε εν τέλει να πιστεύουμε πως είτε "καλό παιδί", είτε "κακό παιδί" εμείς είμαστε μόνοι μας. Δεν θέλουμε κανέναν γιατί δεν βρίσκουμε κανέναν. Γινόμαστε εμείς τα "κακά παιδιά" του εαυτού μας.Με έμμεσο, πλην σαφή τρόπο,  έκτός απο το καλό και το κακό παιδί, έχουμε απορρίψει τον ίδιο μας τον καλό εαυτό: την ικανότητα να αγαπάμε αγνά, άρα και να νιώθουμε έλξη γι' αγνούς ανθρώπους. Γι' αυτό μας φταίνε όλα. Όπως λέει και μια ελληνική παροιμία, “Όμοιος τον όμοιο αγαπά κι όμοιος τον όμοιο θέλει “.

Σχόλιο που προστέθηκε το 2020:
Θέλεις να μάθεις λοιπόν γιατί εξαφανίστηκαν? Απλό. Γιατί βαρέθηκαν. Βαρέθηκαν αυτή την άθλια συμπεριφορά, βαρέθηκαν να τονώνουν το ναρκισσισμό της κάθε ψωνισμένης, βαρέθηκαν να χρηματοδοτούν τις ανασφάλειές σας, όπως επίσης βαρέθηκαν να το παίζουν υποτακτικοί. Τα πραγματικά καλά παιδιά προτίμησαν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο, να μαζέψουν πόρους και να τους χρησιμοποιήσουν για τον εαυτό τους, επέλεξαν να προσέξουν τον εαυτό τους και την υγεία τους, προτίμησαν να αφοσιωθούν στους στόχους τους και το κυριότερο θέλησαν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι κι όχι να κυνηγούν δια βίου μια τρύπα που στάζει. Ας το κάνουν οι μπλε μπονόμπο που είναι πρόθυμοι να ξεφτιλιστούν ντροπιάζοντας όλους τους υπόλοιπους που σέβονται τον εαυτό τους και δεν είναι απελπισμένοι ούτε πέφτουν θύματα της καθεμίας που πατάει πάνω στην απελπισία τους για να πηδήξουν.

Καλή χρονιά και αφυπνισμένη,

Neo-R.