Πρόσφατα παρακολουθώ το blog αυτό, και θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μία απλή και πραγματική ιστορία.
Η ιστορία ξεκινάει με ένα ταξίδι το καλοκαιρί που μας πέρασε, στην καταπληκτική Ιταλία, Sorrento (καθαρά παραθεριστικό μέρος, πανέμορφο, γεμάτο κόσμο και night-life)..
Πριν πάω διακοπές όλοι οι φίλοι μου μου εκμυστηρεύτηκαν ότι οι Ιταλίδες είναι πιο δύσκολες από τις Ελληνίδες. Δεν το σχολίασα, απλά το προσπέρασα.
Φτάνουμε στον προορισμό μας όλη η παρέα, κάνουμε βόλτες, παντού πανέμορφα πλάσματα, το μέρος μαγικό και ρομαντικό. Έρχεται το βράδυ και βγαίνουμε με την παρέα σε clubaki, τυχαία μπήκαμε σε ένα που ήταν πάνω σε μια ταράτσα μιας μονοκατοικίας. Καθόμαστε, πίνουμε τα ποτά μας, χορεύουμε.
Κάποια στιγμή προσέχω μία κοπέλα ψηλή, καστανή, με ένα υπέροχο μίνι φόρεμα, καταπληκτικό κορμί, ατελείωτα πόδια. Περιμένω, γυρνάει και κοιτάω μία θεά, σαν την Κατερινά Στικούδη, ειλικρινά. Σηκώνομαι, παίρνω 2 σφηνάκια απο το μπαρ, την πλησιάζω... Προσοχή, με το που με βλέπει να την πλησιάζω έκανε κάτι τρομερά μοναδικό... άρχισε να μου χαμογελάει. Φτάνω μπροστά της, της λέω ότι είναι πολύ ελκυστική κοπέλα, της συστήνομαι, και της προσφέρω το σφηνάκι, γλυκό και δυνατό σαν τον κεραυνό που με χτύπησε μόλις την είδα... Δεν φαντάζεστε πόσο γέλασε, και με έναν τρόπο τρομερά οικείο γυρνάει και μου λέει ότι είμαι τρελός. Αμέσως, περνάει το χέρι της ανάμεσα από το δικό μου και πίνουμε το σφηνάκι με αυτή την ακροβατική στάση. Αρχίζουμε να μιλάμε, η κουβέντα ήταν ΤΡΟΜΕΡΑ αμφίδρομη, με ρωτούσε, την ρωτούσα, μιλούσαμε και χαμογελούσε συνεχώς. Δούλευε στα τουριστικά και είχε αναλάβει να βγάλει έξω τα παιδιά των τουριστών για ποτό, η κοπέλα ήταν 29 χρονών. Πάντοτε με άκουγε με ενδιαφέρον και όταν άκουσε για την δουλειά μου, μου είπε ότι έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και χαίρεται που γνωρίζει ανθρώπους που έχουν καταφέρει τόσα και ενδιαφέροντα στον επαγγελματικό τους τομέα (πράγμα που από Ελληνίδα που έχω πλησιάσει το έχω ακούσει ΜΟΝΟ 2 - 3 φορές). Περιττό να πω ότι λόγω της δουλειάς τα αγγλικά της ήταν τέλεια. Σε μια στιγμή μου λέει ότι πρέπει να με αφήσει, γιατί έχει την ευθύνη από τα πιτσιρίκια. Φυσικά και αποχωρώ ευγενικά με ένα πλατύ χαμόγελο.
Μόλις γυρνάω πίσω στην παρέα, μου λένε γιατί την άφησα και δεν κάθησα εκεί, τους εξηγώ και τους λέω ότι σε λίγο θα έρθει αυτή στην παρέα μου. Φυσικά το είδα στα μάτια τους ότι δεν περίμεναν να έρθει αυτή, αλλά δικαιολογούνται, αφού έχουν τις ίδιες εμπειρίες με όλους μας όσον αφορά την Ελληνική "νομοθεσία". Μετά από κανά 20 λεπτο, εμφανίζεται, με πλατύ χαμόγελο πάντα, στην παρέα μου. Την συστήνω, και καταχάρηκε που ήταν παρόν και η αδελφή μου. Ομιλητική και κοινωνική, μίλησε με όλη την παρέα μου, τί πιο όμορφο πράγμα, να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο τόσο ευχάριστο και με καλό επίπεδο. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας, χορέψαμε, και γενικά υπήρχε μια μεγάλη άνεση μεταξύ μας, πειράγματα, γέλια. Αλλά μέχρι εκεί, δεν ήθελα να ορμήξω σαν τους Ιταλούς (οι οποίοι ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΑ ΚΑΦΡΟΙ στο πως ρίχνονται στις γυναίκες). Η βραδυά για την κοπέλα τελείωσε, έπρεπε να πάει τα πιτσιρίκια πίσω. Έρχεται με αποχαιρετάει εμένα και την παρέα μου, και μου λέει ευχαριστώ για όλα και που πρόσφερες το σφηνάκι αυτό σε μένα, μου σκάει ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Φεύγει, και ξαφνικά σταματάει και γυρνάει πίσω, μου λέει αύριο βράδυ ότι έχει ρεπό, θα βρίσκεται στο Positano (άλλο ένα καταπληκτικό μέρος) είπε οτι θα βρίσκεται στο ομώνυμο clubaki. Έκλεισε η βραδυά, γνώρισα μία πανέμορφη κοπέλα με πολλά ενδιαφέροντα, απλά και μόνο αυτό... Άνετη και γεμάτη χαρά. Ούτε καν ρώτησε τί μισθό παίρνω, τί μάρκα αμάξι έχω. Απλά μοιραστήκαμε τα όνειρα μας για το μέλλον μας.
Η αδερφή μου με ρωτάει με απορία, γιατί σου είπε "ευχαριστώ που έδωσες το σφηνάκι σε μένα;". Της εξηγώ ότι θα μπορούσα να το δώσω σε μιά άλλη κοπέλα, αλλά προτίμησα να πλησιάσω την συγκεκριμένη και με ευχαρίστησε για όλα, επειδή αφιέρωσα όλη την βραδυά να μιλάω ή να χορεύω μαζί της χωρίς να της ζητήσω οτιδήποτε για πιο μετά ή να πάω να μιλήσω σε άλλη κοπέλα μετά.
Επόμενο βράδυ, κάνω την εμφάνιση μου στο Positano, και κατεβαίνουμε κάτω παραλία. Είχε δυνατή μουσική και αρκετό κόσμο. Γυρνάω από εδώ, γυρνάω από εκεί, αδύνατο να την βρω με τόσο κόσμο. Κάθομαι στο μπαρ, και παραγγέλνω ένα ποτάκι απογοητευμένος. Μετά από λίγο, έρχεται και κάθεται δίπλα μου, με ένα γλυκό χαμόγελο. Γυρνάω και την κοιτάω γεμάτος χαρά, ήταν απλά πανέμορφη... Με πιάνει από το χέρι και με τράβαει, πηγαίνουμε μέσα στον κόσμο και χορεύουμε. Όπως χορεύουμε, πλησιάζει στο αυτί μου και μου λέει ότι με παρακολουθούσε που πήγαινα γύρω γύρω στο μαγαζί. Και γελούσε δυνατά. Είσαι κακιά της είπα, θέλεις να με παιδεύεις... Με ρωτάει, δεν μίλησες σε καμμιά άλλη κοπέλα, έψαχνες κάτι συγκεκριμένο; Την κοιτάω, την πιάνω από την μέση και της λέω "Εσένα", αρχίζουμε φιλιόμαστε. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Η βραδυά συνεχίστηκε με χορό, αγκαλιές, φιλιά και χαμόγελα. Η ώρα περνούσε, κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει ότι είμαι σπάνιος χαρακτήρας, της άρεσε πολύ ο τρόπος που την πλησίασα, οι ευγενικοί μου τρόποι, και ότι δεν της ρίχτηκα σαν πεινασμένος λύκος. Χαμογέλασα, της λέω ότι είμαι κομπλαρισμένος επειδή είναι πανέμορφη... Γέλασε... Το πράγμα σίγουρα πάει καταπληκτικά. Της λέω ότι αύριο θέλω να δειπνήσουμε μαζί και και μου απαντάει, αύριο ότι δουλεύει και μου λέει μπορούμε να πάρουμε πρωινό μαζί αν θέλω. Εδώ είμαστε, όλα ή τίποτα. Της λέω φυσικά και θα το ήθελα, αλλά πιο πολύ θα ήθελα να ξυπνήσω και να δω το πρόσωπό της.
Από εδώ και πέρα, ακολουθεί μία πανέμορφη βραδυά. Με έναν άνθρωπο που ακόμα και τώρα μιλάμε και συνεχίζουμε να έχουμε επαφή.
Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι μέσα στην ίδια μας την χώρα είμαστε ΕΝΤΕΛΩΣ αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλον, και σε μία ξένη χώρα νιώθω πιο ζεστά και άνετα. Χαμόγελο, φιλικότητα, κουβέντα, άνεση, χιούμορ... Αυτά είναι τα αφροδισιακά που χρειαζόμαστε. Εδώ Ελλάδα όλοι είμαστε γεμάτοι με καχυποψία, μιζέρια και κρατάμε ΜΕΓΑΛΗ απόσταση ασφαλείας, από τι; Μια υπέροχη βραδυά; Που στην συνέχεια μπορεί να οδηγήσει σε μία υπέροχη και μακρόχρονη σχέση; Φυσικά και πρώτα υπάρχει η σαρκική επιθυμία (αρκεί να έχεις λίγο υπομονή) και μετά ίσως ακολουθήσει κάτι σοβαρό. Στην Ελλάδα τα πράματα συμβαίνουν κάπως ανάποδα.... ή μήπως ΕΝΤΕΛΩΣ ανάποδα;
Έχω αρκετές φίλες ελληνίδες που είναι 30 και πάνω και το δηλώνουν χωρίς καν να ντρέπονται ότι θέλουν να γνωρίσουν γιατρό. Γιατί;
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Μας έβαλες τα γυαλιά. Κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτιά οι ελληνίδες λοιπόν. Κρίμα γιατί με τόσες χυλόπιτες στη Μύκονο και την Ίο είχα άλλη άποψη για τις ιταλίδες.
O φιλος πιο πανω τα ειπε απλα και ξαστερα...στο εξωτερικο απο τις γυναικες υπαρχει καλη διαθεση,χαμογελο,ευγενεια και μηδεν κομπλεξ....εδω οπως και ο ιδιος εγραψε κυριαρχει απο τις ψωνισμενες ελληνιδες καχυποψια,μιζερια και μεγαλη αποσταση ασφαλειας......
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικα για τις Ιταλιδες συμφωνω και επαυξανω...σε ενα ταξιδι μου στην Βαρκελωνη ειχα γνωρισει μια παρεα απο Ιταλιδες κουκλες ολες και ακομπλεξαριστες....με καλεσανε στην Ρωμη στα σπιτια τους για να με φιλοξενησουν,φυσικα και πηγα και περασα τελεια,ακομα κραταω επαφη ενω εχουν ερθει στην ελλαδα και τις εχω φιλοξενησει και εγω..(τις περιμενω επισης ξανα...:) )
Tα πρωτα σχολια οταν ηρθαν ελλαδα ηταν γιατι ολες οι κοπελες εδω εχουν "κατεβασμενη" την μουρη και γιατι δειχνουν μιζερες και δυστυχισμενες σαν να τους εχουν σκοτωσει μανα και πατερα...επισης και οι ιδιες παρατηρησαν οτι τους λειπει το χαμογελο ενω εχουν ενα υφακι λες και περπατανε στην "πασαρελα"
Πλεον τις εχουν παρει πρεφα τις κακομοιρες παγκοσμιως......
καλημέρα σας παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να πω και εγώ την άποψή μου για όλο αυτό που συμβαίνει με τις γυναίκες εδώ.Είμαι αρκετά εμφανίσιμος και έχω δική μου δουλειά με έναν αξιοπρεπή μισθό, όμως αισθάνομαι ότι δεν θα καταφέρω και πολλά με αυτό στις διαπροσωπικές μου σχέσεις με τις γυναίκες για τον απλό λόγο ότι δεν μπορώ να τις προσεγγίσω καθόλου εύκολα αφού δείχνουν ότι δεν το διασκεδάζουν αυτό με το φλέρτ. Αν πάω με την παρέα μου σε ένα μπαρ και κοιτάξω κάποια για λίγο, με κοιτάζει και εκείνη αλλα μετά από λίγο αλλάζει πλευρό. αν κάνω την κίνηση να πάω να της μιλήσω μου μιλάει απαξιωτικά και με ύφος και έτσι μένω με την απορία μήπως έκανα κάτι λάθος. Ποτέ μου δεν υπήρξα κυνηγός-αλήτης οπότε το βλέπουν αυτό οι γυναίκες και με κάνουν πέρα είτε καλώς είτε με ανάγωγη συμπεριφορά. Δεν είμαι απότομος ούτε και λιγούρης αλλά δεν ξέρω τι άλλο θα πρέπει να έχω εκτός από δουλειά και εμφάνιση για να τις προσεγγίσω απλά δεν θέλω να μείνω μόνος μου γιατί ήδη είμαι 32 χρονών.Έχω κάνει τον κύκλο μου και θέλω να κουλάρω σε μια σχέση αλλά δεν υπάρχουν γυναίκες που να ενδιαφέρονται για αυτό τον σκοπό ή δεν έχουν πολύ χρόνο για σχέσεις λόγω καριέρας.
Πριν να φύγω για Ιταλία όλοι οι φίλοι μου μου έλεγαν ότι οι Ιταλίδες είναι ΠΑΡΑ πολύ δύσκολες (πιο δύσκολες και από τις Ελληνίδες). Είναι γελοίο όμως αυτό που έλεγαν. Ποτέ τους δεν γνώρισαν κοπέλα στο εξωτερικό. Και ακόμα χειρότερα ποτέ τους ΔΕΝ μίλησαν σε μία άγνωστη Ελληνίδα κοπέλα. Πάντοτε περιμένουν να γνωρίσουν τις φίλες των φίλων τους. Έτοιμη τροφή στο στόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα βέβαια πρέπει όλοι αυτοί να εκφέρουν άποψη, και μάλιστα αποκαρδιωτική για τον άλλον. Έλεος.
Έχω γυρίσει αρκετά μέρη κι έχω μία πολύ καλύτερη άποψη επί του θέματος. Ιταλία, Ουγγαρία, Σερβία, Ταιλάνδη, Κροατία, Ρουμανία, Ισπανία.
Όπως προαναφέρατε, είναι τόσο εύκολο στο εξωτερικό να προσεγγίσεις μία άγνωστη κοπέλα (ακόμα και μια παρέα από άγνωστες κοπέλες). Θα σε υποδεχτούν ένθερμα και με ένα μεγάλο χαμόγελο. Θα μιλήσεις για ενδιαφέροντα πράματα, θα χορέψεις, θα γελάσεις. Είμαστε κοινωνικά όντα.
Το πρόβλημα με την Ελλάδα το έχω εντοπίσει σε ένα συγκεκριμένο θέμα.
Στο εξωτερικό οι κοπέλες δουλεύουν για να ζήσουν, να καλύψουν τα έξοδά τους μόνες τους. Να κάνουν τα όνειρά τους. Κάνουν μία απλή και λιτή ζωή χωρίς περιττά έξοδα. Έχουν θυσιάσει αρκετά όνειρα για να μπορέσουν να μείνουν σε ένα σπίτι σαν άνθρωποι. Ζορίζονται οικονομικά. Τα ζόρια σε κάνουν να έχεις ενδιαφέροντα και μαθαίνεις να εκτιμάς τα απλά πράγματα, όπως αγάπη, σεβασμό, κατανόηση, ηθική υποστήριξη.
Οι Ελληνίδες από την άλλη, έχουν μεγαλώσει μέσα σε μια πρότερη εποχή νεοπλουτισμού. Ακριβό αμάξι, δώρο του μπαμπά. Να νοικιάσουν σπίτι; ΠΟΤΕ, αν ζουν μόνες τους το σπίτι αυτό είναι γονική παροχή (0 Ευρώ ενοίκιο), και πείτε εσείς πόσες έχετε γνωρίσει που πληρώνουν ενοικιο δουλεύοντας και μένουν μόνες τους. Αυτές οι γυναίκες είναι μετρημένες και άξιες.
Όταν λοιπόν μεγαλώνουμε τις κόρες μας σαν "πριγκήπισες", πώς θα εκτιμήσουν τα απλά πράματα στην ζωή; Πως θα καλλιεργήσουν την κοινωνικότητά τους; Αφού ζουν σε μία γυάλα. Συζείς με μία κοπέλα, και μόλις έρθουν τα πρώτα οικονομικά ζόρια τρέχουν πίσω στην ασφάλεια του μπαμπά και της μαμάς. Έχω αρκετούς γνωστούς που παντρεύτηκαν και χώρισαν λόγω μικρών οικονομικών δυσχερειών. Φανταστείτε τί συμβαίνει αν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ευτυχώς, υπάρχουν και ορισμένες άξιες Ελληνίδες. Αλλά, δυστυχώς τα ποσοστά αυτά είναι πάρα πολύ μικρά, σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου εκεί είναι αντιστρόφως ανάλογα.
Η ελληνική οικογένεια στην νέα εποχή πεθαίνει. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε τί γίνεται στον έξω κόσμο.
Δεν θέλουμε "παιδί", θέλουμε "γυναίκα".
φιλε μπορεις να μου πεις το ονομα της κοπελας που ειναι ως φωτογραφια του αρθρου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για Ιταλίδες, αυτό που θα πω είναι ότι ότι οι πιο απλησίαστες και ξινές γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου είναι οι Βουλγάρες και με μεγάλη διαφορά από οπουδήποτε έχω πάει. Δε σε κοιτάνε καν, είναι όλες με μια μούρη μέχρι το πάτωμα, δε χαμογελάμε ποτέ, δε μιλάνε σε άντρες ποτέ, και είναι αγενεστατες. Στα δε μαγαζιά η οπουδήποτε δούλευαν, αν έβλεπαν άντρα σχεδων δεν τον εξυπηρετούσαν, η δυσανασχετουσαν. Πραγματικά δε το έχω δει πουθενά αυτό στη ζωή μου άλλου. Από γνωστούς που έμεναν μόνιμα εκεί, δεν υπήρχε περίπτωση όχι να βρουν γκόμενα, ούτε καν να τους μιλήσει καμία. Περπατάμε στο δρόμο και ένας γνωστός μου που έμενε μόνιμα εκεί είδε μια γνωστή του, τη σταμάτησε για να τη χαιρετήσει, και αυτή του γύρισε την πλάτη, συνέχισε να περπατάει και του απαντούσε μονολεκτικά του στιλ "παρατα με, μη με ενοχλείς"
ΑπάντησηΔιαγραφή