Θα κάνω μια παύση από τις ιστορίες των σημερινών μου διακοπών και θα σας πω ένα τρελό σκηνικό που μου συνέβη πριν πολλά χρόνια αλλά για έναν περίεργο λόγο (νομίζω πως) έχω ξεχάσει να το γράψω άρθρο στο blog. Αν το έγραψα ποτέ ας με συγχωρήσουν οι παλιοί.
Σε μια εταιρεία με την οποία συνεργαζόμουν δούλευε τίμιο λαϊκό κοράσιο Καναδέζα (βάζω κεφαλαίο "Κ", όπως λέμε "Καύλα"), με ματάρες και βυζόμπαλα, HB9. Εγώ είχα πάει για δουλειά να δω τον διευθυντή αλλά έμεινα μαλάκας. Με υποδέχτηκε όλο χαμόγελο κι επειδή ο διευθυντής εκεί είχε ήδη ραντεβού πιάσαμε την κουβέντα
HB9: Θέλετε να πιείτε κάτι;
Ξ: Όχι, είμαι οκ. (Την ρωτάω κάτι σχετικό με την εταιρεία)
HB9: Απλά έτυχε! (γελάει)
Ξ: Είναι αφασία όμως ο boss. Τον έχω δει και σε συνέντευξη στην τηλεόραση.
HB9: Ναι, άσε. Έχω να σου πω πολλά σκηνικά.
Ξ: Για πες...να περάσει η ώρα.
HB9: (Μου λέει).
Ξ: Κατά τα άλλα πως βρέθηκες Ελλάδα;
HB9: Ήρθαμε με μια φίλη μου να δουλέψουμε σεζόν. Μας άρεσε και σκεφτήκαμε να ψαχτούμε για δουλειά. Τώρα αυτή δεν δουλεύει, δουλεύω μόνο εγώ, μας φιλοξενεί φίλος.
Ξ: Οικογενειακός φίλος να υποθέσω;
HB9: Εεε, όχι ακριβώς. Λίγο καιρό τον ξέρουμε.
Κάπως έτσι κατάλαβα ότι ο τυπάς λογικά θα πήγε να χωθεί. Συζητώντας το θέμα εκτενέστερα έμαθα ότι γενικά ψαχνόντουσαν να πάνε κάπου μόνες τους! Απλά δεν είχαν ακόμα τα φράγκα. Προθυμοποιήθηκα λοιπόν να τους προτείνω να μείνουν σε μένα. Βέβαια με ρώτησαν αν γνωρίζω κάποιο μικρό διαμέρισμα ελεύθερο. Εγώ τότε τους είπα κατευθείαν έναν χώρο που έχω στο πατρικό μου. Γκαρσονιέρα, ότι πρέπει. Δέχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τις βοήθησα και στη μετακόμιση.
Εκείνη την περίοδο βγαίναμε σε μπαράκια για ποτά, πηγαίναμε σε πάρτι από φίλους και φίλες που είχαν γνωρίσει εδώ, γενικά έγιναν διάφορα κονέ. Η φίλη αυτηνής που γνώρισα ήταν HB7.5. Εγώ πήγαινα για το μεγάλο νούμερο όμως. Να σημειώσω ότι τότε ήμουν 24 και η HB9 που γνώρισα 29, ενώ η φίλη της ήταν 25 στα 26. Δεν ήταν όμως μουνάρα όσο η HB9. Δεν είχε ούτε το πρόσωπό της, ούτε τις βυζάρες της. Βέβαια ήταν πιο αδύνατη, αλλά η HB9 είχε τα ιδανικά πιασίματα. Τεθωρακισμένο για ατελείωτα γαμήσια.
Καθότι κολλητές, δεν μπορούσα με τίποτα να ξεμοναχιάσω το target μου. Είχα σκεφτεί να πετάξω και την ατάκα "Σας φιλοξενώ, αλλά πρέπει να με πληρώσεις/πληρώσετε σε είδος" αλλά θα ήταν κάπως. Πάντα βγαίναμε, γυρνούσαμε πίσω, άντε να καθόμουν λίγο στην γκαρσονιέρα που τις φιλοξενούσα και μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβή σκηνικά αλλά πέρα από χαμογελάκια που μου σκάγανε δεν είχαν δείξει σαφή σημάδια ενδιαφέροντος. Όταν δε έμαθαν την ηλικία μου και κατάλαβαν ότι ήμουν μικρότερος έμειναν έκπληκτες. Με θεωρούσαν συνομίλικό τους ή σε ηλικία κάπου ενδιάμεσα σε αυτές τέλος πάντων (και πόσο θα γούσταρα να χωθώ ανάμεσα εδώ που τα λέμε)
Έπρεπε να τον δώσω στο HB 7.5
Ένα βράδυ ετοιμαζόμασταν να βγούμε οι τρεις μας και να φέρω κλασικά και φίλους. Γενικά τις είχα γνωρίσει στην παρέα μου καθότι δεν είμαι χαραμοφάης. Τους λέω "Να περάσω από το σπίτι μου να ετοιμαστώ;" Εκεί λοιπόν κάθεται η εξής φάση. Η μεγάλη, το HB9, είχε να πάει πρώτα κάπου, δεν θυμάμαι τι και πως. Οπότε βρίσκουν την ευκαιρία και μου λέει η μικρή, το HB 7.5, "Να περάσω από το σπίτι σου όπως θα ετοιμάζεσαι; Έτσι για παρέα". Της λέω πέρνα!
Όταν μπήκαμε μέσα, αυτή δεν έκατσε στο αμάξι. Μπήκε κι αυτή. Ε λοιπόν δεν θα το πιστέψετε. Ενώ πάω στο δωμάτιό μου να αλλάξω, μου κάνει:
HB 7.5: Μπορώ να έρθω μέσα ή ντρέπεσαι οπότε να κάτσω εδώ;
(Κι εγώ ο μαλάκας τι απαντάω:)
Ξ: Εεε, εντάξει μωρέ, ότι θέλεις (με αμήχανο ύφος)
HB 7.5: Καλά, οκ, κατάλαβα. Θα κάτσω εδώ!
Τι το ήθελα! Η γκόμενα προσφέρθηκε μέχρι και να έρθει εκεί που θα αλλάζω! Που με ήξερε μόλις 2 εβδομάδες ξέρω γω. Ήρθε σπίτι μου, μπήκε μέσα, δηλαδή τι άλλο έπρεπε να μου πει; "Πότε θα με γαμήσεις;" Θυμίζω ότι τις φιλοξενούσα κιόλας! Μεγάλη μαλακία που δεν την γάμησα, γιατί ήξερα ότι αν την έβαζα κάτω, πέρα από το ότι θα την ξέσκιζα (ήταν πολύ πιο έκφυλο στη φάτσα και άγριο το γκομενάκι αυτό) μετά το HB9 το έχανα. Αλλά σημασία έχει ότι θα κέρναγα +1.
Ας αφήσουμε όμως το σκηνικό αυτό, που ήταν άλλη μια μαλακία μου κι ας περάσουμε σε κάτι άλλο. Σε κάποια φάση οι γκόμενες έφυγαν τριήμερο, δεν θυμάμαι που ακριβώς. Εμένα λοιπόν δεν μου λένε τίποτα και αφήνουν σημείωμα στους γονείς μου ότι θα λείψουν. Με ειδοποιούν οι δικοί μου, βλέπω το σημείωμα. Τα βάφω μαύρα και τους κρατάω μούτρα. Στην επιστροφή, βλέπω ότι η μικρή έμεινε και μετά το τριήμερο (θα βρήκε γκόμενο εκεί λογικά αφού είχε λυσσάξει να γαμηθεί) και η μεγάλη HB9 είναι στο σπίτι. Οπότε έπαιξε το εξής. Με έπαιρνε τηλέφωνο. Στην αρχή δεν το σήκωνα. Με τα πολλά το σήκωσα.
HB9: Που είσαι;
Ξ: Σπίτι.
HB9: Θα έρθεις από εδώ;
Ξ: Α μπα, μας θυμήθηκες και είπες να μας ενημερώσεις ότι υπάρχεις;
HB9: Τι εννοείς; Αφού αφήσαμε σημείωμα ότι θα λείψουμε. Δεν στο έδειξαν.
Ξ: Πουλάκι μου, οκ μου το έδειξαν. Αλλά έφυγες στο άκυρο και το μαθαίνω μέσω σημειώματος;
HB9: Ε εντάξει μωρέ...sorry...απλά επειδή οι δικοί σου μας προσέχουν γι' αυτό το αφήσαμε για να τους πούμε κι ευχαριστώ. Έτσι κι αλλιώς θα το έβλεπες.
Ξ: Να σου θυμίσω ότι εγώ σε φιλοξενώ.
HB9: Ε εντάξει sorry βλακεία μου, έπρεπε να στο πω.
Τις επόμενες ημέρες και ενώ η γκόμενα ήταν μόνη της στην γκαρσονιέρα και η φίλη της έλειπε εκτός Αθήνας, εγώ ο μαλάκας δεν έκανα κίνηση! Το έπαιξα θιγμένος! Περίμενα μάλλον να έρθει η άλλη απ' το σπίτι μου (είναι σε κοντινές περιοχές τα δύο σπίτια) και να πέσει στα πόδια μου να με παρακαλάει. Τεσπά, βλακεία μου. Ενδεχομένως η μεγάλη, HB9., να ψινότανε πολύ λίγο, αλλά κατά βάθος να τα περίμενε όλα από εμένα, αφού εγώ την φιλοξενούσα. Όταν γύρισε η φίλη της τότε ξαναβγήκαμε. Θα μπορούσα εύκολα να πάω να της κάνω μια επίσκεψη και να την "κεράσω" ένα. Σε τέτοια ηλικία πάνω στις καύλες της σίγουρα θα τον ήθελε. Μαλακίστηκα, λόγω ηλικίας και εγωισμού.
Γενικά είχα την ευκαιρία μου αλλά δεν επιχείρησα να μπω στην κλειστή άμυνά τους κι ότι γίνει. Και στα παπάρια μου. Κώλωσα. Λόγω απειρίας καθαρά. Κακώς και είναι ένα από τα πράγματα που μετάνιωσα, πέρα από την παραλίγο παρτούζα στα 17 όπου έριξα τότε άκυρο στα μπάζα. Εδώ μιλάγαμε για καλά μουνάκια. Το ένα από τα δύο έπρεπε να το είχα καρφωκωλιάσει να τους δείξω τι εστί ελληνική φιλοξενεία. Αφήστε δε που θα έβαζα νωρίς νωρίς σημαιούλα στην τροπαιοθήκη μου. Αμ πως!
Θα έπρεπε να τους προτείνω να έρθουν σπίτι μου κατευθείαν. Θα μείωνα έτσι τις πιθανότητές μου να δεχτούν, αλλά αν δεχόντουσαν θα είχα καλές πιθανότητες για πήδημα. Τεσπά, ότι έγινε έγινε. Έμαθα όμως ένα πράγμα. Να μην κωλώνω πουθενά ότι κι αν γίνει. Κι αυτό με βοήθησε στην συνέχεια, όταν δύο χρόνια μετά από αυτό το σκηνικό κατάφερα να ρίξω την πρώτη μου ξένη γκόμενα. Εκείνη την Ρωσίδα, σε ένα από τα πρώτα άρθρα του blog το 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου