Η πρώτη προσέγγιση: Ασκήσεις Θάρρους

[Email του αναγνώστη John M.] 

Καλησπέρα,

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα εξής.

Στο παρελθόν για φλερτ είχα πλησιάσει ή είχα κάνει κάποιες απόπειρες αμυδρά.

Απλά βρισκόμουν πάντα σε κάποιο σχετικό περιβάλλον όπου επικρατούσε λίγο πολύ το κλίμα του κοινωνικού κύκλου. Παραδείγματος χάριν, όταν πλησίαζα σε ένα μαγαζί γεμάτο φοιτήτριες, ήξεραν πως ήμουν κι εγώ φοιτητής, άρα, αυτομάτως είχα περάσει από το πλέγμα του τελείως αγνώστου (μελλοντικούβιαστή-ψυχασθενήμετοπριόνι-πορνοδιαστροφικοκαθίκηπουσεσκοτώνει και ξαναβιάζει αυτή την φορά το πτώμα σου, πριν πουλήσει τα όργανά σου στο νταρκγουεμπ. κ.τ.λ.). Αυτό που μ’ αρέσει να αποκαλώ ως «καλής μορφής οικειότητας». Καλή φάση η φοιτητική ζωή, κρίμα που είχα μαύρα μεσάνυχτα για να συμπεριφερθώ κατάλληλα.

Φοιτητής, και πρέπει να ήμουν κάπου στα 20, είχαμε αράξει αντροπαρέα τεσσάρων ατόμων και πίναμε μπίρες σ’ ένα ροκάδικο. Μικρός χώρος, άδειο το μαγαζί. Ήταν ένα ήσυχο βράδυ και δεν έπαιζε συνολικά να ήμασταν στο μαγαζί πάνω από δεκαπέντε άτομα. Το λοιπόν, μέσα στην παρέα είχαμε ένα άτομο όπου πάντα το έπαιζε ιστορία ρε φίλε –ειδικά σε θέματα γκομενικής φύσεως-. Σε σημείο όπου δεν ήταν και λίγες οι στιγμές όπου απορούσα αν έπασχε από κάποια σχετική ψυχική ασθένεια. Φάση είμαι γαμάτος γαμώ και δέρνω άνετα. Παρόλο που από εμφάνιση, κι επειδή είσαι καλός άνθρωπος, θα του έβαζες ένα έξι, κι αυτό με το ζόρι. Από εκεί και πέρα, εάν με αυτό το στυλάκι είχε ψαρώσει ποτέ καμιά αξιόλογη (κάνα 7άρι), να είμαι ειλικρινής δεν το γνωρίζω.

Ε το λοιπόν, εκείνο το βράδυ, λέγε λέγε διάφορα, άρχισε να με πικάρει πολύ άγρια. Αν θα τολμούσα να πλησιάσω και να μιλήσω με κάποια άγνωστη όπως π.χ. κάτι γυναίκες που μου έδειξε στο μπαρ. «Σιγά μη τις γαμήσω κιόλας», του έλεγα. «Δε σου είπα να της γαμήσεις, σου είπα να τις γνωρίσεις!».

Εν τω μεταξύ,  όλοι οι υπόλοιποι στην παρέα να μην μιλάνε, απλά να παρακολουθούν σοβαροί την κουβέντα που μου είχε ανοίξει. Με έναν τρόπο σιωπηλό, που θα έλεγα κι ελαφρώς ύποπτο. Αργότερα έμαθα πως την ίδια καυλάντα την είχε κάνει και στους περισσότερους στην παρέα.

«Γιατί δεν πας εσύ να τις γνωρίσεις;»
«Εγώ τις έχω γνωρίσει ήδη!» (ο κλασσικός γαμώ και δέρνω φάση)

(Εννοείται πως εκείνες αγνοούσαν την ύπαρξή μας, -εξάλλου υπήρχε και αρκετή απόσταση-.)  Παίζει συνολικά να το είχαμε συζητήσει ίσα με δέκα λεπτά το θέμα. Ωστόσο γύριζα κάθε τόσο στα δεξιά μου και τις παρατηρούσα.

Μέσα στο κίτρινο και καφετί φόντο του μαγαζιού. Καθόντουσαν στο μπαρ και συζητούσαν κάτι μουνάρες, όπου την μια, ηλικιακά θα την έκανες άνετα 27. (Φυσικά και δεν τις ρώτησα, οπότε δεν γνωρίζω ηλικίες ακριβώς.) Απέναντί της η φίλη της, πιο μαζεμένο στυλάκι σωματότυπου,  φαινόταν 2 – 3 χρόνια μικρότερη και πιο φιλική-προσεγγίσιμη. Η μια στ’ αριστερά, φαινόταν και πιο ψαρωτική. Ξέρεις, έπνεε εκείνη την αίσθηση με το μακιγιάζ τους και το ύφος, όπου σε κάνουν να σκαλώνεις (και να κωλώνεις).

Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς το πώς ένιωσα. Μια μορφή καύλας ανεξήγητης.  Ζητούσε το αίμα μου ενστικτωδώς λίγη δράση κι αναζητούσα την ευκαιρία ; Ήμουν περίεργος πλάκα πλάκα να δω τι συνέχεια θα είχε αυτό και πως θα αντιδρούσαν απέναντί μου ; Λίγο απ' όλα ;

«Άντε ρε γιατί όχι; Πήγαινε, εγω έχω ακούσει εξάλλου πως στα μέρη σας είσαστε πολύ άντρακλες», και κάτι τέτοια να τον ακούω να μου λέει ωστόσο.

Έβγαλα την ζακέτα από τους ώμους μου σιγά σιγά, την τακτοποίησα στην καρέκλα κι έφτιαξα να μαλλιά μου προς τα πάνω, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν και φανταζόμουν το σκηνικό και πως θα τις πλησίαζα.

Ένα πράγμα σκέφτηκα μόνο:
«Εντάξει ρε παλιοκαριόλι, που μας έχεις πρήξει τα παπάρια, έστω και μια φορά θα κάτσω ν’ ασχοληθώ λίγο σοβαρά και να σε κάνω ξεφτίλα. Αφού επιμένεις και τόσο πολύ, θα πάω να πάρω την απόδειξη πως λες μαλακίες και πως στ’ αρχίδια μου». Επιπλέον, το ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερες  απαιτήσεις και ότι απλά θα τις γνώριζα, έκανε την πρόκληση ακόμα πιο ελκυστική.

Σηκώθηκα και  τις πλησίασα, έσκυψα ελαφρά κοντά στο αυτί της αριστερής (η ψαρωτική που λέγαμε). Φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου και διέκοψα την κουβέντα τους λέγοντας λίγο δυνατά (γιατί ήταν και η μουσική μην το ξεχνάμε) :

«Καλησπέρα !»
«Α, γειά! τρόμαξα…», μου απάντησε μ’ ένα ύφος ελαφρώς ενοχλημένο –το οποίο και διατήρησε σ’ όλη την συζήτηση- (εγώ και η γαϊδουροφωνάρα μου).

Είχα και μια –ελαφριά νευρικότητα- που υποθέτω πως φαίνονταν. (Άστο, το παίρνω πίσω, εδώ αυτές καταλαβαίνουν άλλα κ' άλλα. Σίγουρα φαινόταν).

«Ω, συγνώμη.... Δεν θα σας απασχολήσω πολύ, θα σας κάνω μια ερώτηση κ’ ύστερα θα φύγω. Αλλά πρώτα να συστηθούμε, John».

Καθώς συστήθηκα, σήκωσα το δεξί μου χέρι προς τ’ αριστερά, μου δίνει και το δικό της μαζί με το ονομά της. Σηκώνω και το αριστερό μου χέρι, διασταυρώνοντας το πάνω από το δεξιό, κρατώντας ταυτοχρόνως την χειραψία της προηγούμενης.

«Κι εσένα; J », μου συστήνεται και εκείνη. Πολύ φιλική θα έλεγα και ξαφνιασμένη ευχάριστα. Όπου φάνηκε ν’ απολάμβανε τον παιχνιδιάρικο τρόπο όπου τις συστήθηκα.

Αφού τις γνώρισα κι ανταλλάξαμε και λίγες κουβέντες του στυλ. «α, φοιτητής και πως σου φαίνεται η πόλη μας, σ’ αρέσει εδώ;» τις ρώτησα, αν στο από πίσω τραπέζι, γνωρίζουν κάποιον από αυτούς που κάθονται. Μου απάντησαν πως όχι.

Ύστερα τις ευχαρίστησα, χαιρέτησα κι έφυγα κύριος πίσω στο τραπέζι μου. Ο μαλάκας ωστόσο, είχε κρυφτεί πίσω από μια καρέκλα να μην φαίνεται και καθόλου. Μη τυχόν και κάνω την μαλακία να γυρίσω και να τον ψάξω. Για να με φέρει σε ακόμα πιο άβολη θέση φυσικά. Με ρώτησε μάλιστα :

«Τι τους είπες; Αν ξέρετε τον «τάδε» ;»
«Φυσικά και όχι, για τόσο μαλάκα με περνάς;»

Αυτός περίμενε πως θα πήγαινα εκεί και θα κοπανιόμουν τελείως σαν το παιδάκι. Βέβαια, θα σκεφτείτε πως η φάση μου ήταν λίγο καγκουριά.

Αν ήταν να σε προκαλέσει ένας μαλάκας για να μιλήσεις σε γυναίκα, ε άντε και γαμήσου. Φαίνεται λίγο σα να κάνεις κάτι μόνο και μόνο για να αποδείξεις κάτι άλλο, και δίκιο θα έχετε. Δεν χρειάζεσαι δικαιολογίες και σπρωξίματα για να μιλήσεις. Αλλά τότε, όπως και ο περισσότερος κόσμος, δεν πίστευα κ’ ιδιαίτερα στην όλη φάση.

Και πώς να πιστεύεις πως έχει νόημα, όταν και στις ελάχιστες φορές που θα πλησιάσεις, θα σε κοιτάζουν με κάτι μούτρα απάθειας, ή θα σου γυρνάνε πλάτη ή θα κάνουν πως δεν σε βλέπουν. Όπως μου έτυχε μια φορά 5 χρόνια αργότερα, που βρισκόμουν σε τελείως διαφορετική φάση. Και αυτό από κάτι αρχιδάκια 3 χρόνια μικροτερές σου. Δες τώρα και σύγκρινε με την πρώτη ιστορία. Διότι πρέπει να πω πως η ευγένειά τους μου έμεινε.

Δεν ξέρω τι κουράδες έχει η κάθε μια στο μυαλό της, εγώ ξέρω πως ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου έχει χαθεί η πραγματική ανθρώπινη επικοινωνία και το φλερτ. «Δυο μέτρα γης μας αναλογεί και θα πεθάνουμε» και «YOLO» και 15 inspirational videos κτλ.

Και σε αυτόν τον κόσμο, εκεί που γίνεται η μαγική στιγμή και κάποιος σε πλησιάζει για να σε γνωρίσει, όταν στο 70% αγνοεί την ύπαρξή μας ή μας κοιτάνε λες και είμαστε οι μελλοντικοί τους βιαστές. (Μάλλον στην δεύτερη περίπτωση περιμένατε να σας στείλω κανένα μηνυματάκι στο facebook πρώτα). ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ

Εγώ πάντως, σε τέτοιες περιπτώσεις, -δεν μ' ενδιαφέρει αν είναι το παιχνιδάκι της αυτό ή αν όντος αδιαφορεί πλήρως-, θεωρώ πλέον πως η άλλη δεν ξέρει να συμπεριφέρεται και γειά σας! Προτιμώ να πάω να μιλήσω σε καμία άλλη που ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Φαντάσου πόσο ξενέρωτη και βαρετή θα είναι η γκόμενα αργότερα.

ΤΙ, ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ; ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ. ΤΕΛΟΣ.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
John M.